Κακώς έριχνα το φταίξιμο στα κοτόπουλα της ρυμούλκας και στο καψιμί των ΣΠΑΠ που δεν είχε ούτε ένα εσπρεσάκι οχτώ ώρες ταξίδι Αθήνα – Καλαμάτα. Εγώ νομίζω ότι έχει απόλυτο δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας. Για την κλειστοφοβία μου μέσα σε ετοιμόρροπα τούνελ και την ακροφοβία μου πάνω σε τριζάτες γέφυρες ευθύνονται απολύτως τα λόμπι των ξένων αυτοκινητοβιομηχανιών. Αυτές είναι που απαξίωσαν τους ελληνικούς σιδηροδρόμους: μια κάντιλακ γκρενά της γειτονιάς μας τη Νανά έχει σταμπάρει και μια μαύρη Φορντ μοντέλο του ’23 φτάνει λαμπρή στη μικρή μας την πλατεία/ είχε αριθμό που τέλειωνε στα τρία/ κι εγώ ήμουν μόλις μικρή/ στα δεκατρία/ Αχ τι κακό, αχ τι κακό / μέσα στη Φορντ ένα βράδυ μαγικό/ αχ τι κακό, αχ τι κακό/ έχασα κάτι που το είχα φυλαχτό.

Φυλαχτό; Εμ βέβαια φυλαχτό. Τρία χιλιάρικα ευρώ μηνιαίως μόνο και μόνο για να ανοιγοκλείνεις μια μπάρα απ’ όπου δεν περνάει ψυχή δεν είναι να το πεις ούτε του παπά. Καλύτερα θα ήταν βέβαια αν σου έδιναν τέσσερα συν το επίδομα κύψις-ανάτασις-βαθύ κάθισμα ή οκλαδόν. Δεν φταίει ο αθλητής ούτε η αθλήτρια αλλά μάλλον η αυλητρίδα. Εκείνη που φυσάει το καλάμι και πέφτουν τα Μακρά Τείχη της λογικής. Υστερα από την πανωλεθρία των Αθηναίων στους Αιγός ποταμούς και λίγο πριν από την οριστική μας ήττα.

Τελευταία Νέα