[Αιχμές] Το τέλος των μύθων

H κρίση στην Κύπρο –αν μη τι άλλο –μας έδωσε τη δυνατότητα να δούμε πιο καθαρά και να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με διάφορους μύθους και εμμονές που τόσα χρόνια κουβαλάμε.

Πρώτος μύθος: υπάρχει κι άλλος δρόμος για μια χώρα της ευρωζώνης εκτός από αυτόν του ευρώ. Ε, λοιπόν, δεν υπάρχει. Με το «όχι» της κυπριακής Βουλής την προηγούμενη εβδομάδα πήραμε όλοι μια γεύση του τι σημαίνει να γυρίζεις την πλάτη σε μια μεγάλη συμμαχία χωρών, η οποία βασίζεται σε εκατέρωθεν συμβιβασμούς (κυρίως από τους «μικρούς») και σε ενιαία γραμμή. Τα «καλά παιδιά» επιβραβεύονται, τα κακά τα τρώει ο… Σόιμπλε.

Δεύτερος μύθος: η Γαλλία είναι βασικός πυλώνας (μαζί με τη Γερμανία) της Ευρώπης. Από ό,τι αποδείχθηκε, σε εποχές κρίσης και ελλείψει σημαντικών πολιτικών ηγετών, το πάνω χέρι στην Ευρώπη το έχει η ισχυρότερη οικονομία –σήμερα η Γερμανία. Η οποία έχει τα λεφτά και επιβάλλει τους όρους της, ακόμη και με κίνδυνο πολλές φορές να διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ενωση λόγω της επιμονής της. Οσοι πιστεύουν ότι μπορούν να επιβάλουν τους όρους τους στο Βερολίνο καταλήγουν σαν τον… Ολάντ.

Τρίτος μύθος: οι Ρώσοι είναι φίλοι μας. Οι Ρώσοι, όπως οι Κινέζοι, οι Αμερικανοί ή οι Ισραηλινοί, έχουν συμφέροντα με βάση τα οποία κινούνται. Κανένας Πούτιν δεν θα διακινδύνευε τις καλές σχέσεις του με τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ενωση για να στηρίξει τη φίλη Κύπρο. Το έχουμε ζήσει και επί Παπακωνσταντίνου στην Ελλάδα με τα κινεζικά κεφάλαια, που θα αγόραζαν ελληνικά ομόλογα και θα μας έσωζαν και τα οποία… ακόμη περιμένουμε.

Τέταρτος μύθος: τα πετρέλαια του Αιγαίου ανήκουν στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Οπως έδειξε η προειδοποίηση Νταβούτογλου –και το συγγνώμη Νετανιάχου στον Ερντογάν –για να αρχίσει η εξόρυξη των κοιτασμάτων του Αιγαίου που βρίσκονται σε διαφιλονικούμενες ζώνες θα πρέπει πρώτα να υπάρξει μία συμφωνία από την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι να κερδίζουν. Που σημαίνει παραπομπή των θεμάτων σε Διεθνές Δικαστήριο το οποίο, όπως είναι γνωστό, δεν θα δικαιώσει τη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά θα δώσει ποσοστά δίκιου σε όλους. Η συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά αποτελεί μια πραγματικότητα με την οποία θα πρέπει αργά ή γρήγορα να συμβιβαστούμε: με τόσα τουρκικά σίριαλ στην ελληνική τηλεόραση, ας μάθουμε τουλάχιστον το «καζάν καζάν»…