Σαν να ανασύρει από τα βάθη της ψυχής εκείνη την ξεχασμένη αίσθηση που άφηνε η παρηγορητική γλύκα των παιδικών ζαχαρωτών μετά το μάλωμα. Είναι η ανθρωπιά που αναδύεται από κάθε ιστορία και αυτή σαν να έρχεται από παιδικό παραμύθι, είναι η ευγένεια και η ξεχασμένη ανθρώπινη ζεστασιά που αποπνέει ο κάθε χαρακτήρας, είναι η ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, ίσως πιο κοντά στην αθωότητα του κόσμου.

Είναι όλοι αυτοί οι λόγοι που κάνουν τη σειρά «Επειγόντως τη μαμμή» – «Call the midwife» (ΝΕΤ, κάθε Τρίτη) ένα παραμυθένιο διάλειμμα για τον τηλεθεατή σε μια εποχή όπου κάθε τηλεοπτικό θέαμα, από το καλύτερο ώς το πιο ευτελές, πραγματεύεται τη μιζέρια και την απογοήτευση ή τον τρόμο.

Με σενάριο βασισμένο στην αυτοβιογραφική τριλογία της Τζένιφερ Γουόρθ, η οποία εργάστηκε ως μαμμή στο μεταπολεμικό σύστημα υγείας για τους φτωχούς του Ανατολικού Λονδίνου, η σειρά έχει επιπλέον στην παραγωγή της την υπογραφή της εταιρείας του Σαμ Μέντες (του σκηνοθέτη που ευθύνεται για τον «εξανθρωπισμό» του Τζέιμς Μποντ στο «Skyfall»). Προβλήθηκε από το BBC στις αρχές του 2012 (8 επεισόδια) και είναι ήδη έτοιμος ο δεύτερος κύκλος, μετά τη μεγάλη της επιτυχία.

Η υψηλή αισθητική των εικόνων, η επιλογή του καστ και η συναρπαστική αφήγηση αποπνέουν την επιμονή στην τελειότητα. Εξοχη και η αναπαράσταση του μεταπολεμικού Ανατολικού Λονδίνου, εκεί όπου οι άνθρωποι αγωνίζονταν να επιβιώσουν σε συνθήκες εξαθλίωσης με τα σχέδια μεταπολεμικής ανοικοδόμησης να τους στερούν απάνθρωπα ακόμη και τη στέγη. Σε αυτούς έφεραν την ελπίδα μια χούφτα αφοσιωμένες νοσοκόμες οι οποίες, εκτός από το να φροντίζουν αρρώστους και να βοηθούν στις γέννες, δένονταν μαζί τους, άκουγαν τα προβλήματά τους, στέκονταν στο πλευρό τους, δάκρυζαν στον πόνο τους.

Μία από τις σπουδαιότερες ιδέες της δημοκρατικής κουλτούρας είναι ο θεσμός του λαϊκού συστήματος υγείας, για την παράδοση του οποίου οι Βρετανοί είναι τόσο περήφανοι που τον συμπεριέλαβαν και στο θέαμα της τελετής των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, ίσως και γιατί δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς φροντίδα για την υγεία των ασθενέστερων.

Πάντως οι παλαιότεροι Αθηναίοι θα θυμούνται ότι λειτουργούσε και στη χώρα μας ένα σύστημα με επισκέπτριες νοσοκόμες που συνέτρεχαν τις νύχτες αρρώστους και ετοιμόγεννες σε απομακρυσμένες γειτονιές. Ανθρώπινες μνήμες και σχέσεις που έχουν ξεχαστεί.

Αυτό το αίσθημα της ασφάλειας από την ανθρώπινη επαφή αποπνέει το «Call the midwife». Κάθε επεισόδιο και ένα ανθρώπινο δράμα που χρειάζεται ψυχική στήριξη περισσότερο από φαρμακευτική. Συγκλονιστικά όμως είναι εκείνα στα οποία γεννιούνται μωρά. Σε κάμαρες φτωχικές. Παντού. Ακόμη και μέσα σε αποθήκες με αποξηραμένες ρέγκες, για παράδειγμα, όπως στο προχθεσινό επεισόδιο, όπου η ετοιμόγεννη δούλευε στο πλευρό του άνδρα της ώς τον τελευταίο πόνο.

Ισα που πρόλαβε η νεαρή μαμμή να ξεπεράσει την αηδία της από τη μυρωδιά των ξεραμένων ψαριών, με ένα ποτήρι νερό που της προσφέρει η ετοιμόγεννη, σε μία από εκείνες τις στιγμές του ανάλαφρου χιούμορ που δεν λείπει από τη σειρά. Και μετά ήρθε στον κόσμο ένα ακόμη μωρό, αυτή η άσβεστη ελπίδα για τη ζωή που ξανάφτιαχνε τον κόσμο μετά τον πόλεμο, που τον ξαναφτιάχνει πάντα.

Κάθε πλάνο ξεχειλίζει από ανθρώπινα συναισθήματα και κάθε εικόνα δυστυχίας μοιάζει να φωτίζεται από αυτά. Ακόμη και αν διακρίνει κάποιος έναν ρομαντισμό που η προσγείωση του κόσμου στη σκληρή πραγματικότητα της κρίσης και η βιαστική ενηλικίωση για φιλοθεάμονα πλήθη, όπως το ελληνικό, επιτρέπουν μόνο στα παιδικά παραμύθια, η απόλαυσή του παραμένει ηδονική.

Τελευταία Νέα