Κοίτα πόσα αλλάζει ένα… Βερολίνο

Μπορεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 να τους διοργανώνει το Λονδίνο, το Βερολίνο όμως φιλοξενεί μεγάλη αρχαιολογική έκθεση με θέμα το ιερό της Ολυμπίας και τους αρχαίους αθλητικούς αγώνες με πάνω από 1.000 αντικείμενα, πολλά εκ των οποίων θα ταξιδέψουν στη Γερμανία από την Αθήνα και την Ολυμπία, το Βατικανό, τη Ρώμη, το Παρίσι, τη Δρέσδη και το Μόναχο. Και οι κακές γλώσσες πρόλαβαν να πουν ότι είναι πιο ασφαλείς οι αρχαιότητες της Ολυμπίας στη Γερμανία από ό,τι στην Ελλάδα, μετά τη ληστεία στο Μουσείο Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία, όπου οι δράστες και η λεία τους παραμένουν άφαντοι. Και αν αυτό ως κακία μπορεί να εκληφθεί, ενδιαφέρον στοιχείο της συγκεκριμένης έκθεσης είναι ότι η πρωτοβουλία για τη διοργάνωση – ανάμεσα σε άλλους – είναι και του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού. Για όσους δεν θυμούνται, είναι το Ιδρυμα που ο Γιώργος Μπαμπινιώτης – πρόεδρος του ΕΙΠ – είχε αποφασίσει πριν από λίγους μήνες να αναστείλει τη λειτουργία του παραρτήματος του Βερολίνου καθώς θεωρούσε ότι είχε φτωχό πρόγραμμα και μεγάλα λειτουργικά έξοδα. Ο σημερινός όμως αναπληρωτής υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού Κώστας Τζαβάρας, όχι μόνο συναντήθηκε με τον διευθυντή του ΕΙΠ Βερολίνου, Ελευθέριο Οικονόμου, αλλά και του μετέφερε την πρόθεσή του να υποστηριχθεί και να ενισχυθεί η δραστηριότητά του. Αλλάζουν οι καιροί, οι υπουργοί, οι προτεραιότητες και οι προθέσεις…

Μ.Α.

Από τον Ανταμό στον Μαργαρίτη

Πάντα χρειάζεται λίγος χρόνος για να «καθήσουν» τα πράγματα μέσα μας. Είναι αυτό το κάτι που μένει και στο οποίο θα επιστρέφουμε ενδεχομένως και έπειτα από χρόνια, όταν η μνήμη (η λήθη) θα έχει κάνει τις δικές της επιλογές. Λοιπόν. Η συναυλία του Μαχαιρίτσα στο Καλλιμάρμαρο είχε μερικές ανεπανάληπτες στιγμές. Στιγμές που θυμάμαι τώρα και γελάω. Οπως όταν είδα τον Γιώργο Μαργαρίτη στις γιγαντοοθόνες να λέει το «Πεθαίνω για σένα» (οι στίχοι είναι της Ελένης Ράντου). Χαλασμός, χαμός, οδυρμός. Ενα ολόκληρο Καλλιμάρμαρο να τραγουδάει με τον Γιώργο Μαργαρίτη «Πεθαίνω για σένα κι ας είσαι απάτη…». Μαργαρίτης από τη μια, Braduardi και Ανταμό από την άλλη. Γκάμα, όχι αστεία. Αλλά το τραγούδι (τελικά) έχει τους δικούς του εσωτερικούς νόμους, τις δικές του δυναμικές που ό,τι και να λέμε εμείς, όσο και να θέλουμε να κατηγοριοποιήσουμε τα πράγματα, δεν καταφέρνουμε παρά μια τρύπα στο νερό. Το συμπέρασμα είναι πως ό,τι ακούσαμε στη συναυλία της Δευτέρας και όποιος είχε κληθεί εκεί, είχε λόγο ύπαρξης. Και ο λόγος ήταν το ίδιο το τραγούδι.

Χ.Π.