Τα περισσότερα βιβλία που έγραψε η Ζωρζ Σαρή περιέχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, καταστάσεις που βίωσε και πρόσωπα με τα οποία σχετίστηκε. Στα βιβλία της τα μεταπλάθει, δίνοντάς τους καινούργια ζωή και υπόσταση. Στο τελευταίο βιβλίο της η σοφή συγγραφέας γράφει ένα μυθιστόρημα για τη δική της οικογένεια, στο οποίο τα μέλη της βγάζουν τις μάσκες και γίνονται ήρωες με το όνομά τους
Η Ζωρζ Σαρή ανοίγει ένα παράθυρο στην ιστορία των γυναικών της οικογένειάς της αποτίνοντας φόρο τιμής σε αυτές τις δυνατές γυναίκες που καθόρισαν την προσωπικότητα και τη ματιά της για τον κόσμο. Η γιαγιά, οι θείες, οι αδελφές της και κυρίως η μητέρα της ήταν αυτές που κινούσαν τα νήματα, παρακάμπτοντας την ανδρική έλλειψη/ απουσία. «Η ζωή είναι πιο δυνατή από τον θάνατο, μας σπρώχνει μπροστά» λέει η γιαγιά της στις πρώτες σελίδες του βιβλίου το προτελευταίο σκαλοπάτι όταν ο άνδρας της, ο παππούς της Ζωρζ, φεύγει νωρίς. «Η χαρά πιο δυνατή από τον πόνο» γράφει η μητέρα της, η Εμμα, όταν γεννά τα κορίτσια της.

Η συγγραφέας πλέκει μια ιστορία με κεντρική ηρωίδα τη μητέρα της, Εμμα, και μας αφηγείται τα παιδικά της χρόνια στη Σενεγάλη, την αλληλογραφία με τον Αλέξανδρο- ένα blind date- που κατέληξε σε γάμο, τη ζωή μαζί του στην Κωνσταντινούπολη, τη μετακόμιση της οικογένειας στην Αθήνα, τη γέννηση των κοριτσιών, τη γερμανική κατοχή και, τέλος, την απομάκρυνση του ζεύγους, τη μοναξιά και την απογοήτευση για όσα στερήθηκε ζώντας με τον Αλέξανδρο. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Εμμας, που ωρίμασε μέσα από τις δυσκολίες της ζωής, που έζησε χωρίς πατέρα και με έναν άνδρα αδύναμο ο οποίος διέψευσε τις προσδοκίες της, συντηρητικό που χανόταν στον κόσμο του χωρίς να αντιλαμβάνεται το πνεύμα της εποχής και τα φτερά που μπορούσαν να ανοίξουν η γυναίκα και οι κόρες του.

Πρόκειται όμως για την αληθινή ιστορία της Εμμας; Ή μήπως είναι η επινόηση μιας πραγματικότητας η οποία, θα ευχόταν η συγγραφέας να είναι της μητέρας της, όχι ρομαντική και ρόδινη, αλλά με τα πάνω και τα κάτω της; Η αφετηρία για τη συγγραφή του βιβλίου αποκαλύπτεται όταν διαβάσουμε το οπισθόφυλλο, το οποίο υπογράφει η Ζωρζ Σαρή. Αντιγράφουμε τα λόγια της: «Δεν κουραζόμουν γράφοντας τα βιβλία μου. Τους είχα πάντα όλους γύρω μου, ανθρώπους αληθινούς, ζωντανούς ακόμα κι όταν είχαν πεθάνει. Ετσι ήταν και η μητέρα μου- νεκρή από χρόνια, όμως ολοζώντανη όταν έγραφα το πρώτο μου βιβλίο, και το άλλο… και το άλλο… Κι έτσι ολοζώντανη έμεινε στη μνήμη μου κι η τρέλα της, που πολύ αργότερα μάθαμε ότι δεν ήταν τρέλα αλλά μια νόσος γνωστή σήμερα στον καθένα- Αλτσχάιμερ. Στο τελευταίο μου βιβλίο, αισθάνθηκα την ανάγκη να χαρίσω στην Εμμα τη ζωή που δεν είχε, το τέλος μιας δυναμικής γυναίκας, ικανής να ξεπεράσει τον πόνο και να σταθεί στα πόδια της αυτάρκης και αξιοπρεπής».

Τελευταία Νέα