Φάγαμε …στη «Μοναξιά»

Εδώ και δύο χρόνια, η φίλη μου η Δώρα έλεγε για ένα οικογενειακό στέκι στην Παλλήνη, τη «Μοναξιά», πως έχει «νόστιμο φαγητό και ζεστό περιβάλλον». Τετάρτη βράδυ, μετά τη δουλειά, παρέα με την ίδια και την κόρη της, την Αγάπη, βρεθήκαμε στην ταβέρνα που θυμίζει… χωριάτικο αρχοντικό σπίτι, ενώ στην πλακόστρωτη αυλή κυριαρχεί το πράσινο (με τις δάφνες, το πεύκο και τον πλάτανο). Όταν περάσεις την πόρτα της εισόδου, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα του ΄50, με το ξύλο να παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Ξύλινες, ψάθινες καρέκλες, ξύλινα τραπέζια με καρό τραπεζομάντιλα, ξύλινη επένδυση γύρω γύρω, ξύλινο ταβάνι και για τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα τρία τζάκια με τα κούτσουρα που σιγοκαίνε ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα και τις καρδιές των πελατών.

Αυτό όμως που εντυπωσιάζει είναι τα κρεμασμένα στους τοίχους ξύλινα σπιτικά εργαλεία μιας Ελλάδας που συναντάμε πλέον μόνο στα μουσεία και τα οποία αποτελούν το ντεκόρ της «Μοναξιάς»- όλα οικογενειακά κειμήλια: αδράχτι, πινακωτή, κόσκινο, κατσαρόλες, ρόδες από κάρο, ζυγός, ανέμη, τσουγκράνα, ψάθινα καλάθια, σαμάρι, γουδί, υφαντά- μπάντες κ.λπ. Η «Μοναξιά» (επί της λεωφόρου Μαραθώνος, στο τέλος της Παλλήνης και στις αρχές του Πικερμίου, σε μικρή απόσταση από την Καλλιτεχνούπολη), όσο και να ακούγεται περίεργο βρίσκεται στον ίδιο χώρο και λειτουργεί από το 1870. Τις πρώτες δεκαετίες λειτουργούσε σαν χάνι που προσέφερε στους ταξιδιώτες, οι οποίοι ξεκινούσαν από την Αθήνα για τον Μαραθώνα, φαγητό και ύπνο.

Σήμερα, ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, ο 53χρονος Χρήστος Πέτσας (είναι η τέταρτη γενιά που τη λειτουργεί, μετά τον προπάππο, τον παππού – αν και γιατρός στο επάγγελμα συνέχισε να λειτουργεί το Χάνι- και τον πατέρα του), ελπίζει και εύχεται να περάσει στα χέρια του γιου του Θεόφιλου (5η γενιά) που σπουδάζει φυσικός. «Από 25 χρόνων είμαι εδώ μέσα. Δεν φαντάστηκα ποτέ τον εαυτό μου να κάνω άλλη δουλειά. Αν και έχει πολλές πίκρες, είναι γλυκό επάγγελμα. Η επαφή με τον κόσμο με ξεκουράζει» μας είπε ο Χρήστος Πέτσας, ο οποίος γίνεται φίλος με τους πελάτες του. Μάλιστα μας θύμισε και δύο γεγονότα που τον συγκίνησαν ιδιαίτερα: «Την περασμένη Κυριακή κάθησε για φαγητό στην ταβέρνα ένας πελάτης μαζί με τα εγγόνια του, που είχε να έρθει από το 1952 όταν την είχε ο πατέρας μου Θεόφιλος. Ένας άλλος, αρκετά ηλικιωμένος, ήρθε μαζί με τα παιδιά του και μου εξομολογήθηκε ότι στην Κατοχή με την πείνα, άρπαξε από το μαγαζί ένα ψάρι για να φάει και το είχε τύψεις».

Στην κουζίνα, τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει η μάνα του ιδιοκτήτη, η 72χρονη Δήμητρα, από τα χέρια της οποία έχουν γευτεί τις νοστιμιές της οι Κάρολος Κουν, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Γρηγόρης Λαμπράκης, Ορέστης Λάσκος, Μπεάτα Ασημακοπούλου, Κώστας Ρηγόπουλος, Αντώνης Τρίτσης, Μάριος Τόκας, Ανδρέας Μπάρκουλης, Άγγελος Αντωνόπουλος κ.ά.

Όλα όσα σερβίρονται είναι της ημέρας:

αγριογούρουνο στιφάδο, κουνέλι με μανιτάρια, κόκορας κρασάτος με μακαρόνια, μοσχάρι λεμονάτο (κατσαρόλας), αρνί στη γάστρα με πατάτες, ορτύκια στη σχάρα, φιλέτο στρουθοκάμηλου με πικάντικη σάλτσα, πέρδικες γεμιστές με κουκουνάρι, κάστανο, δαμάσκηνο και αμύγδαλο, χοιρινό φρικασέ. Αλλά και από συνοδευτικά δεν πάει πίσω όσον αφορά τις νοστιμιές: μανιταρόπιτα, μελιτζάνα ψητή στον φούρνο με τυρί και κρεμμύδι, τυροκαφτερή, ντολμαδάκια αυγολέμονο, σπετζοφάι.

Στο τέλος, έρχεται η ώρα του σπιτικού γλυκού και της… επιλογής: καρυδόπιτα, σοκολατόπιτα, ραβανί και φυσικά γιαούρτι με μέλι και καρύδι.