Bαϊκάλη: Tα Γκαλάπαγκος της Pωσίας

Εκείνο το πρώτο πρωινό στη λίμνη Βαϊκάλη ήθελα να δω τον ήλιο να υψώνεται πάνω

από την αρχαιότερη, μεγαλύτερη σε όγκο και πιο βαθιά λίμνη της Γης.

Άνοιξα το φερμουάρ της σκηνής μου. Βρέθηκα μπροστά σε ένα λιβάδι με

αγριολούλουδα και πεταλούδες και περπάτησα στο παγωμένο δάσος της Σιβηρίας. Το

μονοπάτι οδηγούσε πίσω από τους γκρεμούς της ακτής και ήταν στρωμένο με

πευκοβελόνες. Από το ακρωτήρι, η θέα ήταν μεθυστική. Τα βαθιά μπλε νερά της

Βαϊκάλης έλαμπαν στο πρωινό φως. Μια μικρή βάρκα και μερικά σύννεφα τόνιζαν

την απεραντοσύνη της υδάτινης χώρας. Στον ορίζοντα, 80 χιλιόμετρα μακριά, τα

Όρη Μπαργκουζίν έμοιαζαν με κύματα, αν και πρόβαλλαν 2.840 μέτρα πάνω από την

επιφάνεια του νερού. Πιο πέρα, η Μογγολία.

Οι συνταξιδιώτες μου κοιμούνταν ακόμη στις σκηνές τους. Ο πιο κοντινός

οικισμός απείχε ώρες με τη βάρκα. «Αν όλοι οι ποταμοί του κόσμου κατέληγαν στη

λίμνη, θα χρειαζόταν ένας χρόνος για να γεμίσει», λέει ο Ιγκόρ Ταγκάνοφ, ο

αρχηγός της αποστολής μας. Το διάρκειας δύο εβδομάδων ταξίδι μας με τον Ιγκόρ,

έναν βιολόγο από την Αγία Πετρούπολη, είχε προγραμματιστεί από το Ινστιτούτο

Έρθγουοτς, το οποίο φέρνει σε επαφή απαιτητικούς ταξιδιώτες με ομάδες

επιστημόνων σε εξωτικά μέρη. Μέσω του Ιγκόρ αποκτήσαμε πρόσβαση και γνωρίσαμε

πώς είναι η ζωή στη Σιβηρία, σε μια περιοχή η οποία ήταν αποκλεισμένη για τους

ξένους πριν από μία δεκαετία. Σε αντάλλαγμα, πέντε από μας αφιερώσαμε τα

πρωινά μας βοηθώντας τον Ιγκόρ να βρει υδρόβια είδη για την έρευνά του.

Σπάνια είδη. Πέρα από το μέγεθός της, η λίμνη Βαϊκάλη αποτελεί πηγή

ενθουσιασμού για τους επιστήμονες για την ποικιλία της άγριας ζωής που

φιλοξενεί. Κάποιες φορές την αποκαλούν «Γκαλάπαγκος της Ρωσίας», αφού στο

περιβάλλον της διαβιούν περίπου 1.800 ενδημικά είδη χλωρίδας και πανίδας.

Πολλά από αυτά, όπως η νέρπα – ένα είδος φώκιας του γλυκού νερού – δεν ζουν

πουθενά αλλού στον κόσμο. Επί μία δεκαετία ο Ιγκόρ περνούσε τα καλοκαίρια του

εδώ και αυτά που ανακάλυψε είναι ενθαρρυντικά. «Χάρη στον συνδυασμό φυσικών

παραγόντων και ανθρώπινης προστασίας, το νερό της λίμνης είναι 50 φορές πιο

καθαρό από το καλύτερο αμερικανικό πόσιμο νερό», δηλώνει. Και αυτό, παρά τα

απόβλητα μιας χαρτοβιομηχανίας και των βυρσοδεψείων από τη Μογγολία και τα

ρωσικά εργοστάσια στον ποταμό Σελενγκέ.

Το «φίλτρο». Ευτυχώς, ένα φυσικό δέλτα φιλτράρει τα νερά του ποταμού

και το πλαγκτόν της λίμνης καθαρίζει τεράστιες ποσότητες νερού.

Το άρθρο του Τοντ Σαπέρα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Financial Times»