Νομίζω, αρχίζω να παίρνω μια ιδέα. Θέλω να πω, από τα δύο μέτρα και δύο

σταθμά, από τη διπρόσωπη ηθική και από την υποκρισία αυτού του πολέμου κατά

της τρομοκρατίας. Η Βόρεια Κορέα παραβιάζει όλες τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ για

τα πυρηνικά της όπλα, ετοιμάζεται να φτιάχνει μια βόμβα το χρόνο και ο

πρόεδρος Μπους λέει πως πρόκειται για «ένα διπλωματικό ζήτημα». Το Ιράκ

παραδίδει μια έκθεση 12.000 σελίδων για την οπλική παραγωγή του και επιτρέπει

στους επιθεωρητές του ΟΗΕ να οργώνουν τη χώρα και – μολονότι δεν βρίσκουν ούτε

ένα βαζάκι με επικίνδυνα χημικά υλικά στις 230 εφόδους τους – ο πρόεδρος Μπους

ανακοινώνει ότι το Ιράκ αποτελεί απειλή για την Αμερική, ότι δεν έχει

αφοπλιστεί και ότι ίσως να χρειαστεί εισβολή. Αυτό είναι, λοιπόν. Πάμε

ολοταχώς για πόλεμο με το Ιράκ, που έχει πετρέλαιο, αλλά δεν πάμε για πόλεμο

με την Κορέα, που δεν έχει πετρέλαιο. Για όλα αυτά απειλούμε αθώους,

βασανίζουμε κρατουμένους και αφήνουμε να μας δίνουν «μαθήματα» άνθρωποι που θα

έπρεπε να βρίσκονται στα κάτεργα για εγκλήματα πολέμου. Αυτός είναι ο

πραγματικός φόρος τιμής που αποτίουμε σε εκείνους τους ανθρώπους που

δολοφονήθηκαν τόσο βάναυσα στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκε

στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.