Γλίτωσε από «Καποδίστρια», πλήρωσε τον Οτζαλάν…



Ο Αλέκος Παπαδόπουλος αποχωρεί σκεπτικός από το Μέγαρο Μαξίμου μετά την

παραίτησή του

Η πρώτη μεγάλη προσωπική ήττα του Αλέκου Παπαδόπουλου ήταν και η καθοριστική

για τη θέση του στην κυβέρνηση: η υπόθεση Οτζαλάν αποδείχθηκε το δικό του

«Βατερλώ». Πριν από λίγους μήνες, όλοι περίμεναν ότι θα έφευγε από την

κυβέρνηση, με αφορμή το σχέδιο «Καποδίστριας». Ο ίδιος είχε θέσει την

παραίτησή του στη διάθεση του Πρωθυπουργού, την εποχή που το σύνολο της

Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ και πολλοί κορυφαίοι υπουργοί ζητούσαν από

τον Πρωθυπουργό την αναστολή του σχεδίου ­ για να μην υπάρχουν επιπτώσεις στις

δημοτικές εκλογές. Και είχε δηλώσει, «αν ανασταλεί ο νόμος, φεύγω». Ο

Πρωθυπουργός τον στήριξε, ο νόμος ψηφίσθηκε, και η εφαρμογή του σχεδίου

αποτέλεσε μια νίκη που δεν ξεχάσθηκε…

Δεν του άρεσε η ΕΥΠ

Αυτή τη φορά όμως την «έπαθε» από την ΕΥΠ, την οποία ποτέ δεν είδε με καλό

μάτι. Πάντα έλεγε ότι «αυτή η υπηρεσία δεν μπορεί να υπάγεται στο υπουργείο

Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης. Δεν ελέγχεται, παρά μόνο από μακριά. Κι

αυτό είναι επικίνδυνο». Στην υπόθεση Οτζαλάν, τού καταλογίσθηκε ότι η ΕΥΠ δεν

κατάφερε να πληροφορηθεί έγκαιρα τις κινήσεις του αρχηγού του ΡΚΚ, εντός και

εκτός Ελλάδος. Ότι δεν έγινε δυνατόν να μπλοκαριστεί στο αεροδρόμιο και να

αποτραπεί η είσοδός του στη χώρα, και ακόμη ότι δεν εντοπίσθηκαν έγκαιρα οι

κινήσεις εκείνων που τον βοηθούσαν. Του καταλόγισαν επίσης ότι δεν εστάλησαν

έγκαιρα άνδρες της ΕΥΠ στην Κένυα για την προστασία του Κούρδου ηγέτη, αλλά

εκείνος αντιτείνει ότι ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών δεν εισάκουσαν

τις εισηγήσεις του. Και βεβαίως ότι στην τελευταία φάση της υπόθεσης τον

άφησαν εντελώς απ’ έξω… Χθες το μεσημέρι, στην αίθουσα Τύπου του υπουργείου

Εσωτερικών, οι δημοσιογράφοι είχαν καταλάβει κάθε χώρο και στριμώχνονταν δίπλα

στις κάμερες και τους φωτορεπόρτερ. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος κάθησε στην κορυφή

του τραπεζιού, κρατώντας ένα μικρό χαρτί μπροστά του. Κοίταξε τους

δημοσιογράφους, και αμέσως μετά είπε αυτά που πολλοί μέσα στην αίθουσα ήταν

περίπου βέβαιοι ότι θα έλεγε.

«Δεν τα μασάει»

Οι περισσότεροι συντάκτες που καλύπτουν το υπουργείο Εσωτερικών τον έχουν

μάθει πια καλά. Όπως και οι συνάδελφοι του υπουργείου Οικονομικών. Αν τον

διακρίνει κάτι, είναι ότι «δεν μασάει τα λόγια του». Με δωρική λιτότητα στο

λόγο ­ «οι Ηπειρώτες δεν λένε πολλά», συνηθίζει να λέει ­ και με ύφος που δεν

αφήνει πολλές αμφιβολίες για το «αν θα τα πει» ή «αν θα τα πει όλα», ο Αλέκος

Παπαδόπουλος έχει μια πανελλήνια αποδοχή. Αποτελέσμα της οποίας είναι και η

αποδοχή που έχει στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τους πολιτικούς του

αντιπάλους ­ όπως τον Κ. Μητσοτάκη, τον Στ. Μάνο, τον Αντ. Σαμαρά, τον Λ.

Κύρκο, τον Ν. Κωνσταντόπουλο κ.ά.

Χωρίς συμπάθειες

Το ότι δεν τον πολυσυμπαθούν στο ΠΑΣΟΚ, δεν τον ενδιαφέρει και πολύ, όπως

τουλάχιστον κατ΄ επανάληψιν έχει εκφράσει στις ιδιωτικές του συνομιλίες. Διότι

δεν τον πολυσυμπαθεί η ηγετική ομάδα, αυτοί που θεωρούν ότι ως υπουργός «έκανε

προσωπικό παιχνίδι», ότι «έχει φιλοδοξίες για πολύ ψηλά». Ο ίδιος, που πρέπει

να σημειωθεί ότι δεν ανήκε σε καμιά από τις δύο μεγάλες πτέρυγες του ΠΑΣΟΚ,

τους εκσυγχρονιστές και την εσωκομματική αντιπολίτευση, θεωρεί ότι «ένας

υπουργός καταξιώνεται από το έργο του, και όχι από το πόσο είναι

προσκολλημένος σε μια ομάδα».

Ενδεικτικό της αντίληψης που έχει για την πολιτική είναι και το τι εξέφρασε

χθες, κατά την έναρξη των δηλώσεών του στους δημοσιογράφους: «Η ευθύνη, είπε,

η ευθύτητα και η ειλικρίνεια είναι το βασικό χρέος του πολιτικού»,

προσθέτοντας το αυτονόητο ­ και γνωστό ­ ότι «τον κανόνα αυτό ως σήμερα

ετήρησα απαρεγκλίτως».

Με Σημίτη

Με τον Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη δεν είχε ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις. Ο

Πρωθυπουργός εκτιμούσε την εργατικότητα και τη σοβαρότητά του, και ο Αλ.

Παπαδόπουλος θεωρούσε ότι τηρώντας τη σωστή απόσταση από τον κ. Σημίτη, δεν θα

κινδύνευε ποτέ να θεωρηθεί «προσκείμενος». Μεταξύ τους υπήρχε αμοιβαία

εκτίμηση, και παρά τη χθεσινή εξέλιξη, δεν φαίνεται να ανατρέπεται…

Πολιτικός με καθεστωτική αντίληψη για την πολιτική, και τους ανθρώπους της,

είναι από τους ελάχιστους υπουργούς που έχουν τόσο συχνή και τόσο έντονη

παρουσία στο Κοινοβούλιο. Ακόμη και ως πρώτος τη τάξει υπουργός, συχνά τα

βράδια έκοβε βόλτες στο Περιστύλιο της Βουλής, μετέχοντας στα γνωστά πηγαδάκια

με τους βουλευτές και τους δημοσιογράφους.

«Για ερείσματα;». «Όχι, δεν τον ενδιαφέρουν αυτά, για τον απλούστατο λόγο ότι

ποτέ δεν μπήκε στη λογική των ομάδων του ΠΑΣΟΚ».

«Αγύριστο κεφάλι»

Του καταλογίζουν ότι «δεν είναι ευέλικτος», αλλά εκείνος το θεωρεί «προσόν»,

και θεωρεί ως μέγα κομπλιμέντο αυτό που συχνά του λένε ­ το άκουγε άλλωστε από

μικρός ­, ότι «είναι ένα αγύριστο κεφάλι». Αυτή του η «ξεροκεφαλιά» ήταν που

τον έκανε να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα με τον «Καποδίστρια», το σχέδιο για

τη συνένωση των δήμων και κοινοτήτων ­ όταν ολόκληρη σχεδόν η Κοινοβουλευτική

Ομάδα του ΠΑΣΟΚ μετρούσε το πολιτικό κόστος της συνένωσης και εκείνος

διατεινόταν ότι «πρόκειται για τη μεγαλύτερη τομή στην Αυτοδιοίκηση για τα

επόμενα εκατό χρόνια».

Το έργο του

Ακόμη και χθες, πολλοί είχαν να λένε ότι η έξοδός του από το κυβερνητικό σχήμα

θα είναι απώλεια. «Αυτή η κυβέρνηση δεν διαθέτει πολλούς με την

αποτελεσματικότητα του Αλέκου Παπαδόπουλου», δήλωνε το μεσημέρι στη Βουλή ένα

σημαντικό στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και αναφέρονται προφανώς σε

σημαντικές ­ πλην του «Καποδίστρια» ­ αποφάσεις ή νομοθετικές πρωτοβουλίες που

αφορούν είτε τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα είτε την εκλογική διαδικασία ­ όπως

λ.χ. η ψήφος των ετεροδημοτών. Ή αναφέρονται στην περίοδο που είχε διατελέσει

υπουργός Οικονομικών, μετά το 1993, στην κυβέρνηση Παπανδρέου και για δυο

χρόνια κατάφερε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα με το φορολογικό σύστημα.

Τελευταία Νέα