|
|
ΚΑΙ ΕΚΕΙ που κοντεύουν να σε πείσουν ότι τα μόνα «παράθυρα ζωής» είναι τα
τηλεοπτικά, στρίβεις σε ένα στενό δρομάκι και τσάακ… σε περιμένει το
ραντεβού με τη στιγμή. Ανέλπιστα, στη σιγαλιά του δειλινού, απλώνεται ένα χέρι
και σου χαρίζει ένα λουλούδι, ένα χάδι, μια ματιά, ένα γλυκό του κουταλιού.
Κι αν δεν το μπερδέψεις με «τα στραγάλια και τα μαντζούνια» που είσαι
μαθημένος και το αναγνωρίσεις, τότε η στιγμή είναι δική σου.
Καθώς στη στροφή, βρίσκεσαι, ας πούμε, στη Σέριφο, στο πανηγύρι του Άη Σώστη,
με το ολόγιομο φεγγάρι να εκτίθεται, γυμνό και ολοδικό σου, και τους
οργανοπαίχτες να τραγουδάνε με πάθος: κρίμα τ’ αγιάζι που ‘φαγα και τις
κακονυχτιές, έβγα να σε δω, να παρηγορηθώ.
Κι ο Θόδωρος Σγουρδαίος, φίλος και συνάδελφος, να σου λέει ιστορίες για τη
μεγάλη απεργία του ’16 στα μεταλλεία και να διηγείται «πλάκες» και αστεία που
δεν κάνουν πια οι άνθρωποι, κλεισμένοι όλοι στα καβούκια τους.
Να πίνεις καφέ στη γαλάζια σερφιώτικη αυλή της Νένης και πίσω σου η φωτογραφία
του παππού που έφτιαχνε καράβια και χιαστί από πάνω δυο κουπιά φτιαγμένα για
τον αδελφό που ταξίδεψε κάποτε για άλλη θάλασσα.
Να βλέπεις, ας πούμε, την ανατολή στη Χώρα και το ηλιοβασίλεμα στο καλό αμπέλι
πίνοντας κρασί από αυτό που φτάνανε ως εδώ τα αρχαία αιγυπτιακά καράβια για να
το αγοράσουν.
Και τότε, ξέρεις ότι εδώ είναι τα «παράθυρα» της ζωής ίδια, εκατομμύρια
χρόνια τώρα, στους ίδιους στρογγυλούς βράχους, στην ίδια μπλε θάλασσα.
Δεν είναι στους λεκέδες που λερώνουν τη ζωή μας.
