Αναζήτηση
Το αξίζει γιατί το έργο του, σύμφωνα με την ανακοίνωση του ισπανικού υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, αφενός συμβάλλει στην εξέλιξη του μυθιστορήματος και αφετέρου συνδυάζει την παράδοση με την πρόοδο, αναβιώνοντας σημαντικές στιγμές της ιστορίας της χώρας του.
Ο λόγος για τον μεξικανό συγγραφέα Φερνάντο ντελ Πάσο, που από την Πέμπτη είναι ο κάτοχος του ετήσιου βραβείου Μιγκέλ ντε Θερβάντες, της σημαντικότερης λογοτεχνικής διάκρισης του ισπανόφωνου κόσμου, που συνοδεύεται από 125.000 ευρώ.
Γεννημένος το 1935 στην Πόλη του Μεξικού, ο ντελ Πάσο σπούδασε ιατρική και οικονομικά, άσκησε τη δημοσιογραφία για αρκετά χρόνια στο Λονδίνο (και για μερικά λιγότερα στο Παρίσι), ενώ κατόπιν επέστρεψε στην πατρίδα του, για να εργαστεί στη διπλωματική της υπηρεσία και να διευθύνει μια βιβλιοθήκη στη Γκουανταλαχάρα.
Το πρώτο του μυθιστόρημα, «José Trigo» κυκλοφόρησε το 1967 και του χάρισε αναγνώστες όπως ο Χουάν Ρούλφο και ο Οκτάβιο Πας. Ακολούθησε το δημοφιλές «Palinuro de México» του 1977, με κεντρικό ήρωα ένα σπουδαστή ιατρικής και φόντο τη σφαγή των φοιτητών στη συνοικία Τλατέλολκο το 1968, ενώ σειρά είχαν τα «Noticias del Imperio» το 1987 και «Linda 67: Historia de un crimen» το 1995. Δημοσίευσε επίσης αρκετές ποιητικές συλλογές και έργα για το θέατρο.
Περιγράφοντας κάποτε το έργο του, ο Ίλαν Στάβανς, καθηγητής λατινοαμερικάνικου πολιτισμού στο κολλέγιο Άμχερστ, έκανε λόγο για έναν συγγραφέα «εγκυκλοπαιδικό, από την οπτική γωνία του οποίου, το μυθιστόρημα είναι σαν ένα μεγάλο κοντέινερ, ικανό να χωρέσει τα πάντα αρκεί να ξέρεις πώς να τα τοποθετήσεις».
Η λέξη «μπαρόκ», δεν απουσιάζει από τις διάφορες αναλύσεις του ύφους του. Ο ίδιος αναφέρει ως επιρροές του τον Ραμπελέ ή τον Τζέιμς Τζόις. Μιλώντας δε για τα βιβλία του τα έχει παρομοιάσει με παιδιά, που «άπαξ και γεννηθούν, ο κόσμος είναι δικός τους και εκείνα μέρος του».
«Ο ρόλος μας στη διαμόρφωση των ζωών τους», έχει δηλώσει χαρακτηριστικά, «ελαττώνεται όσο περνάει ο καιρός. Έχουν τις δικές τους αρετές, τη δική τους πορεία και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να γίνουμε μάρτυρες της εξέλιξής τους και να νιώσουμε θαυμασμό για όσα μπορούν ή δεν μπορούν να πετύχουν».
