Non paper

Η Μαρίνα Σάττι, πρώτα απ’ όλα είναι μία εξαιρετική μουσικός. Σε άλλους μπορεί να αρέσουν, σε άλλους να μην αρέσουν τα τραγούδια της αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την αντικειμενική καλλιτεχνική της αξία. Και το ακόμη καλύτερο είναι ότι προσδιόρισε το μουσικό της στίγμα πέρα από τα τρέχοντα στερεότυπα της εποχής μας. Η […]

Προχθές στη Λάρισα. Ενας νέος 21 ετών που δεν έμοιαζε, εμφανισιακά, με τους συνομηλίκους του της εποχής μας. Που δεν σπούδαζε, έστω και «για τα μάτια του κόσμου», δεν στέριωνε σε δουλειά και άλλα «δεν» που τον απομάκρυναν από την «κεντρική εικόνα» αυτής της ηλικίας. Ο πατέρας αλλού, η μάνα σφουγγάριζε σκάλες για το μεροκάματο. […]

Το λέγαμε τότε που γυριζόταν στην Κεφαλονιά η χολιγουντιανή ταινία, παραφράζοντας τον τίτλο «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι». «Τα νεύρα του λοχαγού κουρέλι». Αν δεν ήταν in-joke, «εσωτερικό» αστείο μιας παρέας δηλαδή, θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος για την κατάσταση που επικρατεί τον τελευταίο (πολύ) καιρό στα κόμματα της Αριστεράς. Ποιας Αριστεράς; Αυτής που […]

Η φίλη με ρώτησε, πριν από λίγες μέρες, αν το Σάββατο 19 Ιουνίου, θα πάω στην Επίδαυρο για να δω τη συναυλία του Θεόδωρου Κουρεντζή με την ορχήστρα Utopia. Της απάντησα ότι φυσικά και δεν θα πάω. Διότι ο Κουρεντζής είναι το αγαπημένο παιδί του καθεστώτος Πούτιν, χρηματοδοτείται γενναιόδωρα από αυτό, τριάμισι, σχεδόν, χρόνια δεν […]

Αφορμή για το σημερινό θέμα είναι μια επέτειος που, κατά τη γνώμη μου, είναι καθοριστική γι’ αυτό που, κάποτε, λέγαμε κίνημα του φεμινισμού και, σήμερα, αποκαλούμε, κίνημα ενάντια στην πατριαρχία. Αν με ρωτάτε, προτιμώ την πρώτη εκδοχή διότι η εμπειρία λέει ότι τα κινήματα που προσδιορίζουν την ταυτότητά τους μέσα από μία αντιπαλότητα ή μία […]

Συνέβη πριν από λίγες ημέρες. Πριν μπω καλά-καλά στο ταξί, ο οδηγός μού ξεκαθάρισε ότι το pos ήταν χαλασμένο. Ουδέν πρόβλημα, μια και το τελευταίο που θα πλήρωνα με πιστωτική κάρτα είναι το ταξί (Κακώς; Κακώς). Πάντως με αυτό ως αφορμή, η σχετικά σύντομη διαδρομή μου διανθίστηκε με τις αποκαλύψεις που μου έκανε ο 55χρονος […]

Το 1985 ήταν, αν όχι η ταινία, μία από τις ταινίες της χρονιάς. Μιλάω για την «Επιστροφή στο μέλλον» του Ρόμπερτ Ζεμέκις, όπου ο πρωταγωνιστής Μάικλ Φοξ «εκτινάσσεται» στη δεκαετία του 1950 και προσπαθεί να επανέλθει στο παρόν. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που έφερε και τα σίκουελ και έτσι σε μία από τις επόμενες […]

Το γράφει ο Μάνος Ελευθερίου στην πρώτη σελίδα του μυθιστορήματός του «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές», μια «αφήγηση» μεταξύ αλήθειας και φαντασίας της τραγικής πορείας της Ελένης Παπαδάκη που απήχθη και δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ εκείνον τον σκληρό Δεκέμβρη του 1944. «Και με το μίσος περνούσε ο καιρός». Αναφερόμενος σε μια εποχή που το […]

Αχ, μωρέ, να μας χαρώ με τις μεγάλες εκπλήξεις μας. Με τα «ακατανόητα» που μας τρομάζουν, που μας θλίβουν, που μας αναστατώνουν. Ολα αυτά τα τάχα μου ουρανοκατέβατα που μας αρέσει να τα κρίνουμε, να τα σχολιάζουμε, να τα αναλύουμε, να τα περνάμε από την κρησάρα, να τα καυτηριάζουμε ώστε να αναδεικνυόμαστε ως τιμητές του […]

Θυμάμαι, τις ημέρες που θα ψηφιζόταν το νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο, ένας φίλος, ταγμένος στο ΚΚΕ το «ορθόδοξο», το δογματικό, το αμετακίνητο (που, να θυμίσω ότι δεν υπερψήφισε το νομοσχέδιο) μου έλεγε, για να εκφράσει τη διαφωνία του, ότι δεν πρέπει να μπερδεύουμε την επιθυμία με το δικαίωμα. Ο φίλος, στην προκειμένη περίπτωση, […]

Πρώτα απ’ όλα, ας προσπαθήσουμε να ορίσουμε τι είναι το φαινόμενο, αν και πρόκειται για κάπως ρευστή έννοια. Πάντως οπωσδήποτε, είναι κάτι που ξεφεύγει από τα μέτρα του κανονικού, κάτι το ασυνήθιστο, το εκπληκτικό. Και στην ελληνική μουσική σκηνή, το πιο φαινόμενο από τα φαινόμενα του τελευταίου καιρού είναι το «φαινόμενο ΛΕΞ». Ο σαραντάχρονος μουσικός […]

Υπάρχει μια περιρρέουσα άποψη για εμάς τους δημοσιογράφους (πέραν αυτής που μας φορτώνει τα γνωστά «κοσμητικά» επίθετα) ότι γνωρίζουμε τα πάντα. Μιλάω για εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, κάτι ανάμεσα σε «Φωτεινό παντογνώστη» (επιτραπέζιο που «τα ‘σπαγε» τη δεκαετία του 1970) και Σούπερ Αγόρι στο τηλεοπτικό Chase. Μου έχει τύχει, σε πτήση για την Αυστραλία, ο κύριος που […]

Τις τελευταίες ημέρες, όλοι στην παρέα μιλάνε για τον Πάπα. Πόσο καλός ήταν ο Φραγκίσκος, ποιων τα πόδια έπλυνε, ποιων τα πόδια φίλησε, γιατί όμως στην τάδε περίπτωση έκανε τα στραβά μάτια, ποιους κάλυψε, ποιους αποκάλυψε, ποιος θα τον διαδεχθεί, ποιος πρέπει να τον διαδεχθεί, πώς θα επηρεάσει αυτό το διεθνές πολιτικό τοπίο, τι θα […]

Αναφορά πρώτη. Πολιτικοφιλοσοφική κουβέντα μεταξύ φίλων (με mood βαρυστομαχιάς από φρικασέ στο οποίο αξιοποιήθηκαν τα υπολείμματα από το αρνί του Πάσχα). Τι είναι «αριστερό» και «δεξιό» στην Ελλάδα; Τι είναι ή τι θεωρείται; Το «αριστερό» ταυτίζεται οπωσδήποτε με το προοδευτικό και το «δεξιό» με το συντηρητικό. Και τι, ακριβώς, εννοούμε ως προοδευτικό και συντηρητικό. Εχει […]

Είναι το Ντουμπάι η νέα Μύκονος; Για να απαντήσει κάποιος θα πρέπει πρώτα να προσδιορίσει τι υπήρξε και, κυρίως, τι συμβολοποίησε η Μύκονος για πολλά χρόνια. Ενας τόπος, στον αντίποδα της «Ιθάκης» του Καβάφη, όπου σημασία δεν έχει το ταξίδι αλλά μόνο ο προορισμός. Και ο προορισμός, στην προκειμένη περίπτωση, ήταν μια Ντίσνεϊλαντ για ενηλίκους […]

Αντε, τον αναστήσαμε και φέτος. Αντάμα ορθόδοξοι και καθολικοί και… διαμαρτυρόμενοι. Κυρίως διαμαρτυρόμενοι. Αυτός ο αέρας διαμαρτυρίας και καταγγελτικότητας που σαρώνει, τελευταία, την πολιτική ζωή πήρε αμπάριζα και το Πάσχα. Οχι ότι δεν φυσούσε και παλαιότερα, αλλά φέτος μας πήρε και μας σήκωσε. Πολύ θυμός, βρε παιδί μου, μεγάλη αντάρα, σαν να συστάθηκε ένα κοινό […]

Ανήκω σε μια γενιά που, ειδικά στην εφηβεία και την πρώτη νιότη μου, οι ΗΠΑ (που θα τις λέμε Αμερική για να συνεννοούμαστε) ήταν αναφορά διχασμού. Για να το περιγράψω πιο παραστατικά, από τη μια ξεφαντώναμε τραγουδώντας με τη Μαρινέλλα «Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα κι εσύ περνάς στους δρόμους με το μπουφάν στους […]