Διαφωνώ με την άποψη ότι άλλοι μπορούν και θα πάρουν τη θέση των ΗΠΑ στην παγκόσμια ηγεσία καθώς οι τελευταίες αποσύρονται από αυτήν. Ας εξετάσουμε την Κίνα, τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου και κορυφαία βιομηχανική υπερδύναμη. Σαφώς σκοπεύει να επωφεληθεί από την εσωστρεφή στάση της Αμερικής, αλλά προτεραιότητά της είναι η οικοδόμηση εγχώριας οικονομικής ανθεκτικότητας. Οσον αφορά την επέκταση της παγκόσμιας επιρροής της – ιδίως μεταξύ μη δυτικών χωρών – η Κίνα είναι ιδιαίτερα επιλεκτική. Παρότι έχει αξιοποιήσει την απρόβλεπτη προσέγγιση του Τραμπ στο εμπόριο και τη διπλωματία, διστάζει να αναβαθμίσει τον ρόλο της ως παγκόσμιου εγγυητή ασφάλειας. Το δυνατό της σημείο είναι η οικονομική κρατική στρατηγική, την οποία ασκεί μέσω εμπορίου, επενδύσεων και – προσφάτως – ελέγχου εξαγωγών.
Εχοντας παρακολουθήσει επί πολλά χρόνια την αμερικανική συμπεριφορά και χάραξη πολιτικής, οι κινέζοι ηγέτες γνωρίζουν ότι η ανάδειξη σε παγκόσμια υπερδύναμη θα τους ενέπλεκε σε περιφερειακές συγκρούσεις που θα προτιμούσαν να αποφύγουν. Ισως το βαθύτερο μάθημα που έχουν αντλήσει να μην αφορά όσα έκανε η Αμερική, αλλά όσα απέτυχε να κάνει. Γι’ αυτό και η κινεζική εξωτερική πολιτική παραμένει άσκηση προσεκτικής στάθμισης. Παρά τη φλογερή ρητορική για την Ταϊβάν ή τη Νότια Σινική Θάλασσα, το Πεκίνο υπήρξε προσεκτικό ώστε να αποφύγει την άμεση εμπλοκή σε πολέμους που δεν μπορεί να ελέγξει.
Οι ΗΠΑ δίδαξαν στην Κίνα ότι είναι προτιμότερο να διαιτητεύεις σε συγκρούσεις από απόσταση παρά να τις διεξάγεις εκ του σύνεγγυς.
