Πέρα από την ίδια την τραγωδία, το μεγάλο κρίμα με την περίπτωση του Ρομπ Ράινερ, ο οποίος την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου βρέθηκε δολοφονημένος μαζί με τη γυναίκα του Μισέλ Σίνγκερ Ράινερ στο σπίτι του στο Λος Αντζελες, είναι ότι οι απάνθρωπες δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ για τον θάνατό του (τις οποίες το ανά χείρας κείμενο δεν θα αναπαραγάγει) κοντεύουν να επισκιάσουν τον άνθρωπο και το έργο του.
Ο Ρομπ Ράινερ, για τον φόνο του οποίου κατηγορείται ο Νικ Ράινερ, ένα από τα τρία παιδιά του και της Μισέλ Σίνγκερ Ράινερ, ήταν καλλιτέχνης, ένας από τους πιο επιτυχημένους σκηνοθέτες του αμερικανικού κινηματογράφου στις δεκαετίες του 1980 και του 1990 και ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους (στην Αμερική) ηθοποιούς στη δεκαετία του 1970.
Για αυτούς τους λόγους οφείλουμε να τον θυμόμαστε παρότι η δράση του Ράινερ εκτός Τεχνών υπήρξε εξίσου σημαντική: ήταν γνωστός ως πολιτικός ακτιβιστής καθώς υπήρξε συνιδρυτής του American Foundation For Equal Rights (Αμερικανικό Ιδρυμα για Ισα Δικαιώματα), στις δραστηριότητες του οποίου ήταν η συμβουλευτική δράση στο θέμα του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Ηταν επίσης εξαιρετικός ομιλητής σε συγκεντρώσεις για θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία και η χρήση καπνού.
Ομως πέρα από όλα αυτά, ο Ρομπ Ράινερ ήταν πάνω από όλα καλλιτέχνης και ένα από τα χαρίσματά του ήταν η ικανότητά του να δημιουργεί μια feelgood ατμόσφαιρα, ακόμα και σε μη feelgood θέματα, όπως π.χ. το θρίλερ. Ηταν ο άνθρωπος που σκηνοθέτησε το «Οταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι» (When Harry met Sally, 1989), μια από τις πιο επιδραστικές ρομαντικές κομεντί στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.
Ηταν ο άνθρωπος που απέσπασε από την Κάθι Μπέιτς την αξέχαστη ερμηνεία της στο «Μίζερι» (1990) – ταινία για την οποία η ηθοποιός κέρδισε το Οσκαρ Α’ ρόλου. Ηταν ο άνθρωπος που έκανε σταρ τον Ρίβερ Φίνιξ επιλέγοντάς τον για τον βασικό ρόλο της τετραμελούς παρέας παιδιών στο «Στάσου πλάι μου» (Stand by me, 1985).
Ηταν επίσης ο σκηνοθέτης χάρη σε ταινία του οποίου ο Τζακ Νίκολσον έχει πει μια από τις πιο διάσημες ατάκες της κινηματογραφικής καριέρας του – «You can’t HANDLE the truth» στο «Ζήτημα τιμής» (A few good men, 1991). Αυτά και μόνο να συγκρατήσει κανείς, ε δεν χρειάζονται κι άλλα.
Και όμως, υπήρξαν και άλλα. Γιος του εξίσου διάσημου σκηνοθέτη, ηθοποιού, σεναριογράφου και παραγωγού Καρλ Ράινερ (1922 – 2020) και της τραγουδίστριας και ηθοποιού Εστέρ Ράινερ (1914 – 2008), ο Ρομπ Ράινερ μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου επικρατούσαν η Τέχνη και το χαμόγελο. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι ως παιδί αντιμετώπιζε τον πατέρα του ως πρότυπο, καθώς ο Καρλ Ράινερ ήταν ο δημιουργός της δημοφιλέστατης (στην Αμερική) σειράς «The Dick Van Dyke Show».
Από την πλευρά της, η Εστέλ Ράινερ αποτέλεσε επίσης έμπνευση: ο Ράινερ είχε δηλώσει ότι η απόφασή του να γίνει και σκηνοθέτης οφειλόταν σ’ εκείνη. Η εμπειρία της Εστέλ ως τραγουδίστριας βοήθησε τον γιο της να καταλάβει τα μυστικά της χρήσης της μουσικής σε κινηματογραφικές σκηνές.
Οταν ο Ρομπ αποφοίτησε από το λύκειο, οι γονείς του τον συμβούλεψαν να συμμετάσχει στο Θερινό Θέατρο. Ο Ράινερ βρήκε δουλειά ως μαθητευόμενος στο Bucks County Playhouse στην Πενσιλβάνια. Φοίτησε στη Σχολή Κινηματογράφου του UCLA για να συνεχίσει τις σπουδές του και κάποια στιγμή άρχισε να κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα.
Και πράγματι, στη δεκαετία του 1970 υπήρξε αρκετά τυχερός για να συμμετάσχει σε μια σειρά της τηλεόρασης που θα γινόταν «ένα» με τον μέσο αμερικανό πολίτη: το sitcom «All in the family» που διήρκεσε από το 1971 ως το 1979. Εκείνη την περίοδο το πρόσωπο του Ρομπ Ράινερ έγινε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όμως ο Ράινερ από τα μέσα κιόλας της ίδια δεκαετίας έδειξε ενδιαφέρον για τη σκηνοθεσία. Την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Sonny Boy», τη σκηνοθέτησε το 1974 για την τηλεόραση.
Και δέκα χρόνια αργότερα η λαμπρή του καριέρα στην κινηματογραφική σκηνοθεσία θα άρχιζε με το mocumentary «This is Spinal Tap» που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο εμβληματικά cult movies στην ιστορία του αμερικανικού σινεμά (φέτος μάλιστα είχε επιστρέψει σε αυτήν την ταινία με μια συνέχειά της που προβλήθηκε στις αίθουσες λίγους μήνες πριν από τη δολοφονία του).
Ολα αυτά όχι χωρίς άγχος. Για ένα πολύ μεγάλο διάστημα από τη στιγμή που μπήκε στον χώρο της σόου μπίζνες, ο Ρομπ Ράινερ ένιωθε την πίεση της ανταπόκρισης στο επιτυχημένο σερί του πατέρα του, με 12 βραβεία Emmy και άλλα σημαντικά βραβεία. Στα Οσκαρ δεν τα κατάφερε, ή τουλάχιστον αρκέστηκε σε μια υποψηφιότητα, ως παραγωγός του «Ζήτημα τιμής», το οποίο προτάθηκε για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας (σε αυτή την κατηγορία το βραβείο δίδεται στους παραγωγούς).
Ομως ο ρόλος του Μάικ «Μίτχεντ» Στίβιτς του Ράινερ στο «All in the family» τον οδήγησε πέντε φορές στις υποψηφιότητες των Εmmy. Κέρδισε δύο φορές το βραβείο, το 1974 και το 1978, στην κατηγορία του Β’ ρόλου. Πολλά χρόνια αργότερα, το 2024 θα ήταν και πάλι υποψήφιος για Εmmy ως δημιουργός του τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ «Albert Brooks: Defending your life» (2023) που σκηνοθέτησε και παρήγαγε.
