Από τον δεύτερο ή τρίτο μαραθώνιό μου είχα ονειρευτεί να τρέξω κάποια στιγμή στην Κωνσταντινούπολη γνωρίζοντας ότι ο τερματισμός είναι μπροστά στην Αγια-Σοφιά. Εμελλε τελικά στον 20ο προσωπικό μου αγώνα στα 42.195 μέτρα να ζήσω αυτή τη σπουδαία στιγμή!
Για τους Ελληνες δεν μπορεί παρά να είναι συναισθηματικά φορτισμένη η επίσκεψη σε αυτήν την πόλη. Πόσο μάλλον αν έρχεσαι για πρώτη φορά και όλη η επίσκεψη προσλαμβάνει και ιστορικό χαρακτήρα. Η εμπειρία ήταν μοναδική και δεν χωράει σε ένα κείμενο 300 λέξεων…
Στο αυστηρά αγωνιστικό κομμάτι έχω να πω ότι δικαίως ο μαραθώνιος στην Πόλη είναι Gold Marathon. Μιλάμε για εξαιρετική διοργάνωση! Αριστη σε όλα της! Σταθμοί τροφοδοσίας στα σωστά σημεία, άπειροι εθελοντές, μετακίνηση στην εκκίνηση στην ασιατική πλευρά με τα πλοιάρια, φύλαξη και μεταφορά προσωπικού σακιδίου, υπέροχο μετάλλιο, συνθέτουν ένα καταπληκτικό παζλ.
Η διαδρομή ήταν δύσκολη με την πιο μεγάλη ανηφόρα στα τελευταία 2 χλμ. και με τον καιρό αντίπαλο καθώς στον δικό μου αγώνα είχε 18-19 βαθμούς Κελσίου μετά το 30ο χλμ. και αισθητή υγρασία.
Ομως, ο τερματισμός είναι σε αυτό το σπουδαίο σημείο για τον ελληνισμό, ουσιαστικά μπροστά από την Αγια-Σοφιά!
Ηρθα στην Πόλη μόνο για αυτή τη στιγμή. Για να τερματίσω με την ελληνική σημαία ψηλά στην Πόλη των Πόλεων!
Πέρασα τη γραμμή του τερματισμού με μια κραυγή: «Για την Ελλάδα και την Κύπρο μας ρε». Ενα ποτάμι δάκρυα με πλημμύρισαν…
Γι’ αυτό έτρεξα στην Κωνσταντινούπολη. Για τους Ελληνες που έφυγαν διωγμένοι από την Πόλη και τη Σμύρνη, για την Κύπρο μας – τους πεσόντες και τους αγνοούμενους αδελφούς Κυπρίους -, για τη δακρυσμένη κυρά Δέσποινα μέσα στην Αγια-Σοφιά, για να σηκώσω την Ελλάδα με τον μοναδικό τρόπο που μπορώ – τρέχοντας – στην Πόλη!
Δεν έκανα ατομικό ρεκόρ στην Κωνσταντινούπολη αλλά τα συναισθήματά μου είναι απερίγραπτα. Θα θυμάμαι αυτόν τον τερματισμό μέχρι να πεθάνω.
