Στους επικήδειους για τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ πολλοί αναφέρθηκαν στην εμβληματική ταινία “All the President’s Men” («Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου») στην οποία μαζί με τον Ντάστιν Χόφμαν υποδύθηκαν τους Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπέρνστιν, τους δύο δημοσιογράφους της “Washington Post” που αποκάλυψαν το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ.
Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό για τον Ρέντφορντ είναι πως τόσο η ταινία όσο και το ομώνυμο βιβλίο στο οποίο βασίστηκε οφείλονται στη δική του επιμονή. Αυτός έπεισε τους δημοσιογράφους να γράψουν βιβλίο και να το επικεντρώσουν στη δημοσιογραφική έρευνά τους παρά στο ίδιο το Γουότεργκεϊτ. Θεωρούσε κρίσιμο να ειπωθεί η ιστορία όχι μόνο ενός τεράστιου σκανδάλου κατάχρησης εξουσίας, αλλά και της μακράς και ζόρικης διαδικασίας της αποκάλυψής του.
Είχε δίκιο, προφανώς, και η ιδέα του γέννησε το επιδραστικότερο, ως και σήμερα, αφήγημα για τη δημοσιογραφική έρευνα, για τις δυσκολίες και την αφοσίωση και την ανάγκη υποστήριξης των ερευνητών από τα Μέσα τους, για τη σχέση του Τύπου με την εξουσία σε εποχές πολιτικής έντασης και πολέμου, για την αξία της ύπαρξης ανθρώπων που αντιδρούν, έστω και σιωπηλά, ως ανώνυμες πηγές. Εκτοτε βέβαια άλλαξαν η δημοσιογραφία και οι απαιτήσεις, κυρίως για τα έντυπα, τα οποία ανταγωνίζονται την ταχύτητα και την κερδοφορία των ψηφιακών μέσων χωρίς τα μπάτζετ και τους χρόνους για έρευνες που απαιτούν χρόνο και αφοσίωση μακριά από την καθημερινή παραγωγή ειδήσεων.
Αυτό που δεν άλλαξε όμως καθόλου είναι η πολιτική κουλτούρα που ορίζει ηθικές στάσεις και περιγράφεται στο βιβλίο. Η επίθεση στη δημοσιογραφική έρευνα όταν αυτή αγγίζει τις αυθαιρεσίες της εξουσίας με τα προσχήματα των αλλότριων «συμφερόντων» που καραδοκούν, των «εθνικών» συνθηκών και της ανάγκης πολιτικής «σταθερότητας». Με τη συνδρομή, μάλιστα, θεωρητικώς ανεξάρτητων κρατικών υπηρεσιών και, βεβαίως, φιλοκυβερνητικών μιντιακών φωνών, που έβρισκαν κάπως νορμάλ το να παρακολουθούν «ιδιώτες» ή/και η κυβέρνηση Νίξον τους πολιτικούς αντιπάλους της αλλά και όσους μπαινόβγαιναν στο Οβάλ Γραφείο, έτσι, χωρίς να ελέγχεται από καμία Αρχή.
Αν σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά είναι επειδή είναι απελπιστικά, αφόρητα, επίκαιρα. Σε μια συνέντευξή του πριν από μερικά χρόνια ο Γούντγουορντ ομολόγησε πως ακόμη δεν έχει καταλάβει γιατί ο Νίξον έκανε όσα έκανε. Οταν το σκεφτόταν, το μυαλό του σταματούσε μόνο σε ένα δεδομένο. «Γιατί μπορούσε».
