Η πιο σκληρή μάχη στην αμερικανική πολιτική σήμερα δεν είναι μεταξύ δύο υποψηφίων για την προεδρία. Εκτυλίσσεται μεταξύ των Πολιτειών, οι οποίες ελέγχουν τους εκλογικούς χάρτες που καθορίζουν ποιος θα εκλεγεί στο Κογκρέσο. Παρότι Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί βασίζονται σε εκστρατείες αναδιαμόρφωσης των εκλογικών περιφερειών αντί για στρατούς, η σύγκρουσή τους γίνεται καλύτερα κατανοητή μέσα από το πρίσμα της γεωπολιτικής. Σε τελική ανάλυση, δεν μάχονται για ιδέες ή συγκεκριμένες πολιτικές, αλλά για εδάφη.
Η χειραγώγηση των εκλογικών περιφερειών («gerrymandering») έχει γίνει το αποφασιστικό εργαλείο σε αυτή τη μάχη, επιτρέποντας στις πολιτειακές Αρχές να δημιουργούν χάρτες που εξουδετερώνουν τους ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης. Συγκεντρώνοντας αυτούς τους ψηφοφόρους σε λίγες περιφέρειες, έτσι ώστε οι περισσότερες περιφέρειες να πηγαίνουν στο δικό τους στρατόπεδο, ή διασκορπίζοντάς τους σε πολλές περιφέρειες, έτσι ώστε να μην μπορούν να επικρατήσουν πουθενά, τα κόμματα μπορούν να μετατρέψουν τη χαρτογραφία σε έλεγχο. Οι ψήφοι εξακολουθούν να κατατίθενται, αλλά το αποτέλεσμα είναι προκαθορισμένο.
Το Τέξας αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι Ρεπουμπλικανοί μόλις ψήφισαν έναν χάρτη σχεδιασμένο ώστε να τους αποφέρει έως και πέντε επιπλέον έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Όταν οι Δημοκρατικοί νομοθέτες εγκατέλειψαν την Πολιτεία για να τους στερήσουν την απαρτία, ο κυβερνήτης του Τέξας Γκρεγκ Άμποτ απείλησε να στείλει στρατιώτες για να τους φέρει πίσω. Τότε η Καλιφόρνια – μια Πολιτεία με ισχυρή δημοκρατική πλειοψηφία – απάντησε με τον ίδιο τρόπο. Ο κυβερνήτης Γκάβιν Νιούσομ θέλει να παρακάμψει την ανεξάρτητη επιτροπή αναδιαμόρφωσης των εκλογικών περιφερειών της Πολιτείας του προκειμένου να εξασφαλίσει πλεονέκτημα για τους Δημοκρατικούς, υποστηρίζοντας ότι αφού το Τέξας πείραξε τη ζυγαριά, η Καλιφόρνια δεν πρέπει να παραμείνει αδρανής. Το 2024, μια ανάλυση του Brennan Center for Justice έδειξε ότι οι ισχύοντες χάρτες ήδη ευνοούν τους Ρεπουμπλικανούς κατά περίπου 16 έδρες στο Κογκρέσο – αρκετές για να κρίνουν τον έλεγχο της Βουλής. Πού θα οδηγήσει όλο αυτό; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί θεωρούν την κομματική χάραξη των εκλογικών περιφερειών ως απειλή για τη δημοκρατία. Η επιτροπή αναδιαμόρφωσης των εκλογικών περιφερειών της Καλιφόρνιας είναι συνταγματικά ανεξάρτητη. Κάνοντας ό,τι και το Τέξας, δείχνει πόσο εύκολο είναι οι κομματικές επιταγές να παρακάμψουν τα δημοκρατικά αναχώματα. Mainstream σχολιαστές περιγράφουν όλο και περισσότερο τη σύγκρουση ως μια μορφή «πολέμου». Με άλλες Πολιτείες να εξετάζουν δικές τους προσπάθειες αναδιαμόρφωσης των εκλογικών περιφερειών και με σημαντικές προσωπικότητες, όπως ο πρώην πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, να υποστηρίζουν την κίνηση της Καλιφόρνιας ως μια υπεύθυνη αντιστατηγική, τα διακυβεύματα αυξάνονται ραγδαία.
Ο νομπελίστας οικονομολόγος Τόμας Σέλινγκ έχει προειδοποιήσει ότι τέτοιες κλιμακούμενες αναμετρήσεις δεν καταλήγουν σε νίκη, αλλά σε αστάθεια. Με το που η μία πλευρά αναδιαμορφώνει τις πρώτες γραμμές της, η άλλη νιώθει υποχρεωμένη να απαντήσει. Καμία από τις δύο δεν μπορεί να υποχωρήσει χωρίς να διακινδυνεύσει μια μακροπρόθεσμη ήττα. Αυτό που ξεκινά ως μια δίκαιη πράξη άμυνας εξελίσσεται σε έναν πολιτικό αγώνα εξοπλισμών.
Ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι ότι οι εκλογές θα πάψουν να γίνονται, αλλά ότι θα πάψουν να έχουν σημασία. Ενα κόμμα μπορεί να χάσει τη λαϊκή ψήφο σε ολόκληρη την Πολιτεία αλλά να εξακολουθεί να ελέγχει τις περισσότερες έδρες. Η εκπροσώπηση δεν αντανακλά πλέον τη βούληση του εκλογικού σώματος. Το αποτέλεσμα είναι μια κυβέρνηση που δεν επιλέγεται από τον λαό, αλλά από εκείνους που ήταν στην εξουσία όταν άλλαξαν οι εκλογικοί χάρτες. Η σοβαρότερη απειλή για την Αμερική δεν είναι ένας εξωτερικός αντίπαλος, αλλά η κατάρρευση εκ των έσω: μια εσωτερική γεωπολιτική κατάρρευση.
Η Κάρλα Νόρλοφ είναι καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο
