Ενας ευρωπαίος διπλωμάτης το έθεσε πολύ ωραία στους Financial Times: «Ο Τραμπ είναι ο νταής του σχολείου κι εμείς δεν συντoνιστήκαμε με άλλους για να τον αντιμετωπίσουμε. Ομως όποιοι δεν πηγαίνουν μαζί, τους κρεμάνε χωριστά».
Και το Politico ωραία το έθεσε: ο Τραμπ χτύπησε 18 τρύπες με τον γιο του Ερικ προτού δεχθεί την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και δηλώσει ότι «σε μια ώρα θα ξέρουμε». Πράγματι, σε μια ώρα ήξεραν, όπως και όλος ο κόσμος, ότι η Ευρώπη είχε παραδοθεί άνευ όρων στον νταή. Ισως για να αποφύγει το κρέμασμα.
Σκεφτείτε το λίγο: η πρόεδρος ενός θεσμού που θέλει να έχει κύρος και επιρροή στα παγκόσμια πράγματα επισκέπτεται τον αμερικανό πρόεδρο στο διάλειμμα ανάμεσα σε δύο παρτίδες γκολφ προκειμένου να κλείσει μαζί του τη «μεγαλύτερη συμφωνία όλων των εποχών». Κάθεται δίπλα του και τον ακούει σιωπηλή να κατακεραυνώνει τις ανεμογεννήτριες (που η ίδια αγωνίζεται για την επέκτασή τους) επειδή κάνουν ζημιά στο περιβάλλον. Και όταν εκείνος κηρύσσει το τέλος της συζήτησης, εμφανίζεται ικανοποιημένη που οι δασμοί στα ευρωπαϊκά προϊόντα πολλαπλασιάζονται μόνο επί τρία (από 4,8% κατά μέσο όρο στην προ-τραμπική εποχή σε 15%), ενώ ο Τραμπ είχε απειλήσει ότι θα πολλαπλασιάζονταν επί έξι.
Μάταια τόνιζαν όλες αυτές τις ημέρες οι γνωστότεροι οικονομικοί αναλυτές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ασθενέστερος και η Ευρώπη ισχυρότερη απ’ ό,τι νομίζουμε. Οπως αποδείχθηκε, τo «σύνδρομο Taco» (Trump always chickens out, ο Τραμπ πάντα υποχωρεί σαν την κότα) πρέπει να μετονομαστεί σε Baco, όπου το Β είναι οι Βρυξέλλες. To ζήτημα δεν είναι ασφαλώς μόνο οικονομικό. Αφορά τη γενικότερη στρατηγική που πρέπει να ακολουθεί κανείς απέναντι σε έναν εκβιαστή. Η Ούρσουλα, όπως και πολλές χώρες της ανατολικής και βόρειας Ευρώπης, γνωρίζουν ότι η ήπειρος εξαρτάται ακόμη από τις ΗΠΑ για την ασφάλειά της και φοβούνται ότι, αν εκνευριστεί, ο Τραμπ μπορεί να σταματήσει να δίνει όπλα στην Ουκρανία, να αποσύρει στρατεύματα από την Ευρώπη ή και να οδηγήσει τη χώρα του έξω από το ΝΑΤΟ. Είναι όμως ο εξευμενισμός του η καλύτερη τακτική;
Oι ηγέτες που επισκέπτονται τελευταία τον αμερικανό πρόεδρο στον Λευκό Οίκο συναγωνίζονται ποιος θα υποστηρίξει δημοσίως με τον πιο ένθερμο τρόπο αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο απ’ όλα τον οικοδεσπότη τους: να του απονεμηθεί το επόμενο Νομπέλ Ειρήνης. Η Ούρσουλα δεν έφτασε σε αυτό το σημείο – ή τουλάχιστον δεν έγινε γνωστό κάτι τέτοιο. Κι όμως: αν έλεγε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα ρίξει το βάρος της πίσω από αυτόν τον στόχο, μπορεί να έπεφταν καμιά μοναδούλα ακόμη οι δασμοί.
Για να μιλήσουμε σοβαρά: όπως είχε επισημανθεί και με τις γελοιότητες του Ρούτε για τον «daddy», πίσω, πέρα ή πάνω από την πολιτική υπάρχει κάτι που λέγεται αξιοπρέπεια. Αμα το χάσεις, χάθηκες.
