Ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι από τους πλέον ειλικρινείς υπουργούς της κυβέρνησης. Εξηγώντας, λοιπόν, την απόφαση της κυβέρνησης να ρίξει στον κάλαθο των αχρήστων τη δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, είπε: «Ο κάθε εισαγγελέας όταν πέφτει σε μια έρευνα σε έναν υπουργό αμελλητί τη στέλνει στη Βουλή. «Αμελλητί» τι σημαίνει; Οτι δεν έχει δικαίωμα η ευρωπαία εισαγγελέας να μας πει αν θεωρεί ένοχο τον Βορίδη ή τον Αυγενάκη. Ξέρετε τι δικαίωμα έχει μόνο; Λέει «δείτε αν θέλετε να το ελέγξετε». Ποιος έχει στο Σύνταγμα την αρμοδιότητα να κρίνει αν πρέπει να ελεγχθούν; Η Βουλή. Η πλειοψηφία της. Ποιος έχει την πλειοψηφία στη Βουλή; Η ΝΔ. Τι αποφάσισε η ΝΔ; Οτι δεν χρειάζεται να ελεγχθούν. Τέλος». Και ύστερα επανήλθε, επιμένοντας πως η διατύπωσή του ήταν ορθή με βάση το «Σύνταγμα του ΠΑΣΟΚ» (όπως χαρακτήρισε το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας).
Προέβη, όμως, ξανά σε ρητορικά (αν όχι λογικά) άλματα. Η παράγραφος 2 του άρθρου 86 μας λέει ξεκάθαρα ότι εφόσον η πλειοψηφία συμφωνήσει «η Βουλή συγκροτεί Ειδική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, σύμφωνα με τον Κανονισμό της. Αν από την εξέταση αυτή προκύψουν ενδείξεις ενοχής, η Βουλή μπορεί να παραπέμψει τον ελεγχόμενο στο αρμόδιο Ειδικό Δικαστήριο».
Αντ’ αυτού η κυβέρνηση λέει πως, εφόσον το κόμμα αποφάσισε ότι οι δικοί της είναι αθώοι, τότε το θέμα τελειώνει εκεί. Ας μη σχολιάσουμε πόσο υπέροχα… μαοϊκό ακούγεται αυτό. Το θέμα είναι ότι ουδείς ζήτησε να τους στείλουν στο σκαμνί αλλά να διενεργήσει η Βουλή την προανάκριση όπως προβλέπεται από το γράμμα του Συντάγματος.
Αυτό που είχε προταθεί και στην περίπτωση του Χρήστου Τριαντόπουλου, για τον οποίο όμως το κόμμα δεν επέδειξε την ίδια ευαισθησία και τον έστειλε απευθείας σε δικαστικό συμβούλιο. Αναρωτιέται κανείς, υπό το φως των σημερινών δηλώσεων, μήπως για εκείνον είχαν ενδείξεις ενοχής που δεν μας ομολογούν.
Ακόμη σημαντικότερη όμως είναι η διερώτηση αν αυτά υποκρύπτουν κάτι για τις διακηρυγμένες προθέσεις της κυβέρνησης να αναθεωρήσει το άρθρο 86. Γιατί την ακραία διγλωσσία την έχουμε κάπως συνηθίσει. Αλλά όταν μπαίνουν στη μέση ζητήματα που αφορούν το Σύνταγμα και τους μηχανισμούς απόδοσης δικαιοσύνης, το πράγμα ξεφεύγει από το σύνηθες κυβερνητικό γκροτέσκ. Κι αρχίζει να γίνεται κάπως επικίνδυνο.
