Να ξεκινήσω με την απαραίτητη προειδοποίηση κινδύνου, για να μην έχουμε θέματα: τα όσα έχουμε πληροφορηθεί ως τώρα για τον τρόπο λειτουργίας της απάτης στον ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ένα μικρό μέρος της εικόνας. Ψηφίδες έχουμε στα χέρια μας, τις οποίες μάλιστα τις επιλέγουν άλλοι για μας. Συνεπώς, τα όποια συμπεράσματά μας αυτή την ώρα είναι υπό την αίρεση του χρόνου. Με αυτή την προϋπόθεση λοιπόν στο βάθος του μυαλού μας, κάποιες παρατηρήσεις μπορούμε να τις τολμήσουμε.
Η πιο κοινή από αυτές αφορά το θράσος που αναδίδουν οι διάλογοι της δικογραφίας. Θα μου πείτε ότι δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο σε αυτό, διότι όλοι οι απατεώνες στο θράσος τους βασίζονται. Η έννοια «ντροπαλός απατεώνας», εκτός από οξύμωρο, είναι κάτι φανταστικό, κάτι που δεν μπορεί να υπάρξει στην πραγματικότητα της ζωής. Σύμφωνοι, όμως το ιδιαίτερο στοιχείο εδώ είναι ότι το θράσος των απατεώνων εδράζεται στο αίσθημα της ασφάλειας που τους κατέχει. Το αίσθημα ασφάλειας υποδηλώνουν και οι κανόνες που ίσχυαν για τους «πελάτες» του κυκλώματος. Συγκεκριμένα, τον πρώτο χρόνο, για επιδοτήσεις άνω των 15.000 ευρώ, το κύκλωμα κρατούσε για τον εαυτό του το αδιανόητο ποσοστό του 80%. Υποτίθεται ότι το ποσοστό παρακράτησης μειωνόταν τον επόμενο χρόνο, τον μεθεπόμενο κ.ο.κ. Σου έλεγαν δηλαδή ότι εμείς, φίλε, εδώ ήμασταν, εδώ είμαστε, εδώ θα συνεχίσουμε να είμαστε· εσύ πάρε το ή φύγε, εμείς παζάρια δεν κάνουμε. Σαν να είναι τράπεζα ή ασφαλιστική εταιρεία, με άλλα λόγια, όχι όμως με τη θαυμαστή κομψότητα στους τρόπους και τη γλώσσα, για την οποία φημίζονται αυτοί οι θεσμοί.
Τέτοιο αίσθημα μονιμότητας στη νοοτροπία του κυκλώματος υποθέτω ότι πρέπει να οφείλεται σε πολιτική κάλυψη. Τη βαρύτητα της πολιτικής κάλυψης, υπό την οποία λειτουργούσε το κύκλωμα, προφανώς ενίσχυε το γεγονός ότι η μηχανή της απάτης ήταν συριζαϊκής προέλευσης. Επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στήθηκε το κόλπο και η ΝΔ, που τους διαδέχθηκε στην κυβέρνηση, το πήρε και το απογείωσε. (Σ.σ.: Εσείς να τ’ ακούτε αυτά! Εσείς που γκρινιάζετε για την έλλειψη κυβερνητικής συνέχειας στην Ελλάδα…) Επομένως, ο ιστορικά διακομματικός χαρακτήρας της απάτης τής προσέδιδε κύρος. Αφού η εναλλαγή κυβερνήσεων δεν τους απειλούσε και δρούσαν με διακομματική ανοχή, ένιωθαν περίπου σαν άτυπη προέκταση του κράτους. Ηταν, με μια λέξη, παρακράτος. Να προσθέσω στην εικόνα αυτή και τη λεπτομέρεια ότι το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Δεν το αποκάλυψε κάποιο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
ΔΟΝΗΣΕΙΣ
Ο πρόεδρος Στέφανος Κασσελάκης πρέπει λογικά να βρίσκεται σε διακοπές, οπότε θα χρειαστεί να περιμένουμε για ένα διάστημα, τουλάχιστον μέχρι να κόψουν κάπως οι ζέστες… Μέχρι τότε, να σας πω ότι αυτό που συμβαίνει, με λίγα λόγια, είναι ότι το οικοδόμημα κλυδωνίζεται και τμήματα της πρόσοψης, ως επί το πλείστον διακοσμητικά, αποσπώνται και πέφτουν στο έδαφος. Προχθές, συγκεκριμένα, ο Νίκος Καρανίκας ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το Κίνημα Δημοκρατίας, χθες τον ακολούθησε και ο Ευάγγελος Αντώναρος! Τι προκαλεί τις δονήσεις; Κατά τη γνώμη μου, το γεγονός ότι, την τελευταία ημέρα του Ιουνίου, η Θεοδώρα Τζάκρη ανακοίνωσε τη μεγάλη συγκίνησή της, για την εκλογή της από το Εθνικό Συμβούλιο ως αντιπροέδρου του κινήματος, με το (σταλινικό) ποσοστό του 92,44%! (Ελπίζω ότι το εναντιωθέν 7,56% έχει εντοπιστεί και ήδη να ανακρίνονται…)
Η παραπάνω ερμηνεία είναι εντελώς δική μου και δεν μπορώ να τη χαρακτηρίσω απροκατάληπτη, καθώς η εδραία πίστη μου στο αστέρι της κ. Τζάκρη είναι γνωστή και καταγεγραμμένη. Οι δύο αποχωρήσαντες, πάντως, επικαλέστηκαν τον ίδιο λόγο: την παντοδυναμία μιας φράξιας ακραίων με τη νοσταλγική επωνυμία «Πασπ Ασοεε». Τώρα λοιπόν που έμαθα ότι υπάρχουν αυτά τα παιδιά, καταλαβαίνω ότι ο νεαρός στο συνέδριο του κινήματος, εκείνος που κραύγαζε με πάθος ότι «αν βάλετε τον Κασσελάκη φυλακή, πολλοί Κασσελάκηδες θα έρθουν από πίσω», πρέπει να είναι της φράξιας «Πασπ Ασοεε»…
