Από τ΄άλλο μου τ’ αυτί γιατ’ είναι η μάνα μου κουφή. Αυτή η περιρρέουσα αναισθησία ίσως και να είναι φυσική αντίδραση του οργανισμού – δεν ξέρω. Να καίγεται το πελεκούδι διεθνώς και η ελληνική κοινωνία να διχάζεται για την Κλαυδία ή να κοιτάει να πάρει λίγες τζούρες αδρεναλίνης από μια τόσο vintage παραβατικότητα. Κι εγώ τον είχα ξεχάσει τον Μαυρίκη και είμαι έτοιμη να τον ξαναξεχάσω και να γυρίσω πλευρό αφού προηγουμένως ανταλλάξω μερικά χάχανα με τους δικούς μου για παλιοϊστορίες που ανάγονται στην δεκαετία του 1990, τότε που η συγκεκριμένη πονηρόφατσα επιδιδόταν σε τηλεφωνικές υποκλοπές ανδρών επιφανών χαρχαλεύοντας με τα κατσαβίδια του τα ΚΑΦΑΟ (καλωδιοκατανεμητές). Σήμερα βέβαια όλες αυτές οι παλιατζούρες έχουν αναβαθμιστεί και οι παρακολουθήσεις γνωρίζουν ιλιγγιώδη τεχνολογική εξέλιξη. Τα μεν ΚΑΦΑΟ έχουν βογκήξει από τους βάναυσους χρωστήρες συνοικιακών art workers (Βοήθεια, η Φρίντα Κάλο!) ο δε Νίκος Ανδρουλάκης έχασε το ενδιαφέρον του για τις υποκλοπές κι απλώνει πλέον άλλον τραχανά. Ξινόχοντρο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή