Πενήντα χρόνια μετά

Κατ’ αρχάς, καιρός βροχερός, επειδή συνήθως τότε αρχίζουμε να νιώθουμε τον χειμώνα στην Αθήνα. Αδιάφορες δηλώσεις copy paste από τους πολιτικούς αρχηγούς, στις οποίες ούτε οι ίδιοι δεν δίνουν σημασία. Στεφάνια, λουλούδια, τα απαραίτητα κουρελοπανό στην πρόσοψη του κτιρίου, κυκλοφοριακές ρυθμίσεις και, τέλος, ειδήσεις την επομένη της πορείας για συγκρούσεις των αναρχικών με την Αστυνομία. Αυτά μου έρχονται στον νου σε κάθε επέτειο της εξέγερσης, τα τελευταία χρόνια. Αυτά συνιστούν τη ρουτίνα του εορτασμού. Μια δημόσια τελετή, βαρετή όπως όλες οι δημόσιες τελετές, η οποία με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο σκοτεινή και καταθλιπτική και η οποία, συγχρόνως, αφορά ολοένα και λιγότερους. Φέτος μόνο υπήρξε για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια η ελπίδα μιας εύθυμης νότας στον ζόφο του εορτασμού, λόγω του Στέφανου Κασσελάκη, που θα έδινε κάτι από το φυσικό του glamour στη μαυρίλα της επετείου, φυσικά όμως δεν τόλμησε να διακινδυνεύσει την επίσκεψη στο μνημείο και πολύ καλά έκανε.