Το βράδυ που ο Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε το μαύρο στην ΕΡΤ, τον Ιούνιο του 2013, ήταν δεδομένο ότι θα κλυδωνιζόταν η τρικομματική κυβέρνηση, η συμμαχία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ (Ευάγγελος Βενιζέλος) και ΔΗΜΑΡ (Φώτης Κουβέλης). Με δεδομένο ότι αυτό που τότε ήταν επείγον ήταν η πολιτική σταθερότητα κρεμόμασταν από τα χείλη του νεαρού εκπροσώπου της ΔΗΜΑΡ, του Ανδρέα Παπαδόπουλου, για το μέλλον μιας κυβέρνησης που υλοποιούσε ένα δύσκολο μνημόνιο. Πίστευε, τότε, ότι ο Κουβέλης, παρά τις φήμες, δεν θα διέλυε τη συμμαχία, οδηγώντας ενδεχομένως σε μια περιπέτεια με αβέβαιη έκβαση – ή μάλλον, ακόμα χειρότερα, στρώνοντας στο χαλί στους «αντισυστημικούς» της εποχής, στο αντιμνημόνιο.
Ο Παπαδόπουλος διαψεύστηκε, η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε και, στη συνέχεια, τα μέλη της ακολούθησαν προσωπικές πορείες. Ανάμεσα σ’ όσους δεν γύρισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Ψαριανός έμεινε στη ΝΔ, εκφράζοντας τους αριστερούς που επέλεξαν να επενδύσουν στην υπόσχεση για μεταρρυθμίσεις. Κι ο Παπαδόπουλος πήγε στο ΠΑΣΟΚ, όπου τον ακούω να εκπροσωπεί τη φωνή της λογικής. Κι οι δυο τους εκτίθενται στις εκλογές της Κυριακής. Οι ενδιαφέρουσες διαδρομές τους, το πάθος τους και η σταθερή εκ μέρους τους αντιμετώπιση των προοπτικών της χώρας με κάνει να τους παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Δεν απέκλιναν από τη μεταρρυθμιστική πορεία στην οποία ανέκαθεν πίστευαν.
