Οχλος τότε και τώρα

Ολο τον τελευταίο μήνα, σε όποιον χώρο κι αν πήγαινα, η ερώτηση ήταν μία: «Εσύ που μιλάς με όλους αυτούς στο δελτίο, τελικά τι έχει γίνει, τα σκότωσε η μάνα;». Οι εξελίξεις κινήθηκαν αργά και η κοινή γνώμη είχε το χρονικό περιθώριο για να συνειδητοποιήσει σιγά σιγά ότι μπορεί να συμβαίνει και το αδιανόητο. Κι όμως, όταν η πραγματικότητα είναι τόσο εξωφρενική, όσο χρόνο κι αν έχεις, είναι αδύνατον να τη μεταβολίσεις. Την Τετάρτη ξυπνήσαμε σε μια άλλη χώρα. Κάθε θέμα της επικαιρότητας, όσο σοβαρό κι αν ήταν, έσβησε. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι βομβαρδισμοί, οι φουσκωμένοι λογαριασμοί του ρεύματος, η εκτόξευση της τιμής του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, της βενζίνης, όλα συμπαρασύρθηκαν από το τσουνάμι που προκάλεσε το φρικτό έγκλημα της Πάτρας. Οι στρατηγοί εν αποστρατεία που ανέλυαν τις επόμενες κινήσεις του Πούτιν εκδιώχθηκαν από τα τηλεοπτικά πλατό για να βγουν στα παράθυρα εγκληματολόγοι, κοινωνιολόγοι, ιατροδικαστές. Τι είναι η κεταμίνη, σε τι ποσότητες χορηγήθηκε στην Τζωρτζίνα, σε πόση ώρα πέθανε το κοριτσάκι, προκαλεί μαρτυρικό θάνατο; Αυτή η διαστροφική ηδονοβλεπτική εμμονή που προκαλούν ο θάνατος, τα βασανιστήρια, η φρίκη. Ερμηνεία των γεγονότων με το θυμικό, κυριαρχία της ψυχολογίας του όχλου και του ισοπεδωτισμού της κερκίδας.