Λόγια φτερά

«Κι εμείς από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση τι χαΐρι είδαμε;» ρωτάει ρητορικά από τα ερτζιανά. «Οταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Κύπρο τούς σταμάτησαν μήπως οι Αμερικανοί;». Μες στο ταξί μορφάζω πίσω από τη μάσκα μου. Θα ‘θελα να του υπενθυμίσω, να τον πληροφορήσω αν το αγνοεί, πως πρόφαση για την εισβολή του 1974 στάθηκε το πραξικόπημα που οργάνωσε η ελλαδική χούντα εναντίον του Μακαρίου. Και ότι η Κύπρος, από την ίδρυσή της, τελούσε υπό την εγγύηση – ήτοι υπό τη δαμόκλειο σπάθη – τριών ξένων δυνάμεων. Της Ελλάδας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Τουρκίας. Ψιλά γράμματα. Εχει κιόλας πηδήξει σε άλλο θέμα. «Η προηγούμενη στρατιωτική ανάμειξή μας στην Ουκρανία έφερε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οργίστηκε ο Λένιν με τους Ελληνες, τακίμιασε με τον Κεμάλ και τον άφησε να κάψει τη Σμύρνη… Ποιος ξέρει τι συμφορές μάς μέλλονται και πάλι με την υποστήριξη που παρέχει ο Μητσοτάκης στον Ζελένσκι…». Να του επισημάνεις του ραδιοφωνατζή ότι από την εκστρατεία στην Κριμαία το 1919 μέχρι τη συμφορά του 1922 μεσολάβησαν τριάμισι χρόνια κατά τα οποία ήρθαν όλα ανάποδα; Πως η οποιαδήποτε σύγκριση του τότε κόσμου με τον σημερινό είναι αυθαίρετη μέχρι γελοιότητας; Τζάμπα κόπος. Εάν η Ιστορία δεν υπηρετεί τις ιδεοληψίες του, τόσο το χειρότερο για την Ιστορία…