Διανοούμενοι και πανδημία: Μια απουσία

Η, εν εξελίξει ακόμα, πανδημία, εκτός από τον τεράστιο αριθμό  θυμάτων, επέφερε μεγάλες και  πολλαπλές αλλαγές στη λειτουργία των κοινωνιών  και στον βίο των ανθρώπων. Η αντιμετώπιση δε της  πανδημίας και των τραγικών της συνεπειών  επέβαλε μια πρωτοφανή επιστημονική ιατρική κινητοποίηση, η οποία οδήγησε στην ανακάλυψη των σχετικών εμβολίων και στην επιβολή  διαφόρων περιοριστικών μέτρων στον πληθυσμό. Η πλειονότητα του πληθυσμού, εγχωρίως αλλά και στις άλλες δυτικές χώρες, επέλεξε την επιστημονική αντιμετώπιση της πανδημίας, με τον εμβολιασμό και την τήρηση των προστατευτικών/περιοριστικών μέτρων. Μια μειοψηφία, όμως, αρκετά θορυβώδης   μάλιστα, αρνήθηκε και εξακολουθεί να αρνείται τις μεθόδους αυτές, φθάνοντας  έως και στην άρνηση της ύπαρξης της πανδημίας. Συντελεί δε τα μέγιστα στα τραγικά, θανατηφόρα και μη, αποτελέσματα της πανδημίας. Οι  λεγόμενοι αντιεμβολιαστές και αρνητές της πανδημίας συμπεριφέρονται έτσι, είτε  λόγω φόβου για ενδεχόμενες επιπτώσεις  των εμβολίων είτε για κάποιους ακατανόητους θρησκευτικούς λόγους. Επιπλέον, άλλοι απ’ αυτούς θεωρούν την πανδημία ως μια συνωμοσία κάποιων απροσδιόριστων σκοτεινών δυνάμεων και  αρκετοί, κυρίως αναρχικοί και  αριστεριστές, ως μια κατασκευή της  εξουσίας για τη βιοπολιτική επιτήρηση του πληθυσμού. Με τις συμπεριφορές και τις  δοξασίες αυτές έγινε ορατό και μαζικό  φαινόμενο ένας έντονος και ακραίος  ανορθολογισμός, με μια ποικιλία  αντιεπιστημονικών θεωριών, παρανοϊκών ιδεοληψιών και θρησκόληπτων δοξασιών. Είναι από τις λίγες φορές δε, από τη μεταπολεμική εποχή του προηγούμενου αιώνα έως τώρα, που ο ανορθολογισμός  προσλαμβάνει τέτοιες διαστάσεις και γίνεται «υλική δύναμη».