Για όσους από εμάς τους άγουρους πολιτικοποιημένους η εφηβεία συνέπεσε με τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης – η «Βαϊμάρη», εν συντομία – σηματοδοτούσε κάτι αντίστοιχο με εκείνο που σηματοδοτούσε στους πιο κουλτουριάρηδες συνομήλικούς μας η «Ποίηση της Ηττας». Τόσο οι ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς όσο και οι πολιτικοί του Μεσοπόλεμου είχαν, στο φαντασιακό μας, τα ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα: καλοί άνθρωποι – «ευγενικές ψυχές» λέγαμε τότε – αλλά χαμένοι από χέρι. «Λουζέρια» όπως θα τους χλεύαζαν σήμερα τα παιδιά μου. Ακόμη πιο εύστοχα το διατύπωσε κάποτε ο Λεωνίδας Κύρκος με γλυκόπικρη μελαγχολία: «Μας αγαπούν, αλλά δεν μας ψηφίζουν». Ομοια με τα γαμπρουδάκια της Φίνος Φιλμ· έκαναν σε όλους κούκου, εκτός από τη νύφη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή