Οι αντισυστημικοί της μάσκας

Το 2015 ήταν τα Μνημόνια. Η «πουλημένη» πατρίδα και οι εγχώριοι πωλητές της. Ο ήλιος, ο αέρας και η θάλασσα της Ελλάδας που υποθηκεύονταν από το γερμανικό βιομηχανικό λόμπι. Μέσα στη χώρα ζούσαν Ελληνες και κάποιοι «λιγότερο Ελληνες» από τους άλλους. Ηταν τα χρόνια του εθνολαϊκισμού. Οι εγχώριες καλλιτεχνικές δυνάμεις – πλην εξαιρέσεων – συντονίστηκαν με τον θούριο του «Οχι». Ορισμένοι από τους καλλιτέχνες του λαού είχαν ήδη δώσει το «παρών» σε πλατείες δίπλα στους Ανώνυμους Αγανακτισμένους εναντίον της «εσωτερικής τρόικας», των ημεδαπών «ξεπουλημένων» και των «γερμανοτσολιάδων». Ειδικά για τους μουσικούς, σε μια περίοδο που η ελληνική δισκογραφία περνούσε τη δική της έρημο, η «κάθοδος στον λαό» δημιουργούσε τους δεσμούς που είχαν ανάγκη. Οι περισσότεροι είχαν τραγουδήσει τα ντέρτια της μεγάλης οργής στο προαύλιο της ΕΡΤ εν μέσω μεθυστικής τσίκνας, είχαν διαδηλώσει στο Σύνταγμα υπέρ του τσιπρικού δημοψηφίσματος (που θα αποκοιμιόταν τελικά στην αγκαλιά του Ναι), ενώ λιγότεροι ερμήνευσαν «αντιμνημονιακούς» στίχους («Χαίρε υπουργέ των ευεργετημένων/ Χαίρε υπουργέ των επιτυχημένων/ Χαίρε υπουργέ των εξαθλιωμένων/ Των άνεργων, των άστεγων, των αυτοκτονημένων – sic -: ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου για το «μαύρο» της ΕΡΤ).