Αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ, με τις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, δεν αποτελεί αντίδραση μονάχα γι’ αυτό το ένα περιστατικό. Νομοθετημένες διακρίσεις μπορεί να μην υπάρχουν πια, αλλά είναι καταστατικές, αφού οι αφροαμερικανοί πολίτες δολοφονούνται συχνότερα από την αστυνομία, έχουν μεγαλύτερα ποσοστά αδικιών από το σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης, μεγαλύτερη ανεργία, φτώχεια, χειρότερη περίθαλψη και στατιστικά υγείας. Δεν είναι τυχαίο ότι ταυτόχρονα με τον Τζορτζ Φλόιντ οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται για τουλάχιστον τρεις ακόμη πολύ πρόσφατες δολοφονίες Αφροαμερικανών από λευκούς. Εχουν γραφτεί χιλιάδες αναλύσεις για όλα αυτά. Το μοναδικό συμπέρασμα που μπορεί κάποιος να αναφέρει, έτσι, τηλεγραφικά, είναι ότι ο ρατσισμός δεν τελειώνει ποτέ. Απαιτεί διαπαιδαγώγηση, θεσμική ευαισθησία αντανακλαστικών για μια μάχη που είναι συνεχής. Κι ας μην κοιτάμε μόνο την καμπούρα του γείτονα. Παρότι τα κοινωνικά χαρακτηριστικά διαφέρουν από χώρα σε χώρα, διακρίσεις και αστυνομική αυθαιρεσία υπάρχουν και στην Ευρώπη. Εγκλήματα μίσους με νεοναζιστική χροιά βλέπουμε να γίνονται ως και στη Γερμανία, που, αντιμέτωπη με την ιστορία της, έχει λάβει τα πιο σκληρά μέτρα και έχει εντάξει την εθνική της ντροπή στα μαθήματα των παιδιών της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ