Από την πρώτη εβδομάδα που σταμάτησε η αγωνιστική δραστηριότητα ένας εύκολος τρόπος για να γεμίσουν οι αθλητικές σελίδες του γραπτού και του ηλεκτρονικού Τύπου είναι το περίφημο «Σαν Σήμερα», δηλαδή η υπενθύμιση διάφορων σημαντικών γεγονότων που έγιναν σε συγκεκριμένες τρέχουσες ημερομηνίες. Τον Μάρτη ήταν δύσκολο να βρεις και να θυμίσεις μεγάλα γεγονότα, τον Απρίλη ίσως κομμάτι πιο εύκολο: αλλά ο Μάιος είναι η χαρά της μνήμης και της νοσταλγίας. Γιατί αντίθετα από τους προγενέστερους μήνες ο Μάιος έχει κάτι που δεν έχει σταθερά κανένας άλλος μήνας: έχει τελικούς! Από τις 15 Μαΐου και μετά σε κάθε μέρα που περνά αντιστοιχεί και κάτι σπουδαίο: τελικοί στο Τσάμπιονς Λιγκ, τελικοί στην Ευρωλίγκα, τελικοί στα πρωταθλήματα που έχουν play off, τελικοί Κυπέλλου Ελλάδας, τελικοί χαμένοι και κερδισμένοι. Σε αυτή την παράξενη χρονιά η ανάμνηση των συγκινήσεων των τελικών είναι ένα είδος παρηγοριάς για τον φίλαθλο. Αλλά αυτή η παρηγοριά μεγαλώνει και τη συνειδητοποίηση της φετινής τους έλλειψης. Καμία εικόνα από το παρελθόν και καμία αποκάλυψη ιστοριών που αφορούν όσα έγιναν δεν μπορεί να αντικαταστήσει την απουσία τους. Τα σπορ υπάρχουν για να δημιουργούν ιστορίες έντονων συναισθημάτων – τα παλιά συναισθήματα πάντα εξασθενούν: χαρές και συγκινήσεις αυτοτροφοδοτούνται.
Φέτος, ειδικά στο ποδόσφαιρο, οι τελικοί αναβλήθηκαν ήδη δυο φορές. Ισως, επί τη ευκαιρία, η UEFA θα ήταν καλύτερο φέτος να μη διοργανώσει τους δυο απλούς τελικούς (χωρίς θεατές μάλιστα) στο Τσάμπιονς Λιγκ και στο Γιουρόπα Λιγκ, αλλά να διαλέξει λύσεις πιο περίπλοκες, όπως ένα καλοκαιρινό Final 4 ή ένα καλοκαιρινό Final 8. Τέτοιου είδους φινάλε, απροσδόκητα και παράξενα, θα βοηθούσαν ώστε να μείνει στη μνήμη μας η σεζόν ως κάτι που δεν έχει καμία σχέση με ό,τι προηγήθηκε. Ας ελπίσουμε πως δεν θα έχει και με ό,τι ακολουθεί…
