Θα ήταν δύσκολο να περιμένει κανείς πριν από κάτι μήνες πως στην επικαιρότητα του ελληνικού αθλητισμού θα υπήρχαν αναφορές στο σχέδιο Μάρσαλ. Η κρίση σιγά σιγά περνούσε, οι επαγγελματικές ομάδες ανέπνεαν μετά τις πρώτες φοροαπαλλαγές, οι αθλητές είχαν βρει τους χορηγούς τους. Τον Τζορτζ Μάρσαλ δεν τον θυμόταν κανείς – άλλωστε καμία σχέση δεν είχε ποτέ του με τον αθλητισμό. Θυμίζω ότι πρόκειται για αμερικανό στρατηγό και υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, ήταν ο «αρχιτέκτονας της νίκης» των Συμμάχων κατά των Γερμανών. Εγινε αρχηγός του αμερικανικού επιτελείου το 1939. Οταν το 1947 ο Τρούμαν εξήγγειλε τη δημιουργία ενός αμερικανικού οικονομικού προγράμματος βοήθειας των φτωχότερων χωρών της Ευρώπης, ώστε να αντιμετωπιστεί μέσω μεγάλων επενδύσεων η γοητεία που ασκούσε σε άνεργους και προλετάριους ο κομμουνισμός, το σχέδιο πήρε το όνομα του υπουργού Εξωτερικών που επέβλεψε την εκτέλεσή του. Πέρασε στην Ιστορία ως κάτι σαν πρόγραμμα φιλανθρωπίας. Και γι’ αυτό το θυμήθηκαν πολλοί.
Πρώτος χρησιμοποίησε την έκφραση ο ΓΓΑ Γιώργος Μαυρωτάς, δεύτερος προ ολίγων ημερών ο υποψήφιος πρόεδρος στις εκλογές της ΕΟΚ και μεγαλομέτοχος του Προμηθέα Βαγγέλης Λιόλιος. «Δυστυχώς ο αθλητισμός θα “γονατίσει” απ’ τον κορωνοϊό, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. (…) Τα σωματεία θα χρειαστούν στήριξη για να ξανασταθούν στα πόδια τους ώστε ν’ αθλούνται τα παιδιά. Ενα σχέδιο Μάρσαλ για τον αθλητισμό είναι απαραίτητο» είχε γράψει σε ανάρτησή του στις 31 Μαρτίου ο Μαυρωτάς. «Θεωρώ ότι την επόμενη μέρα πρέπει να υπάρξει ένα σχέδιο Μάρσαλ για το ερασιτεχνικό μπάσκετ. Το μέλημα της Ομοσπονδίας για τα δύο επόμενα χρόνια είναι η βιωσιμότητα των ομάδων σε όλη την Ελλάδα» είπε ο Λιόλιος.
Ποιος διαφωνεί; Κανείς. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ τα έβαλαν οι Αμερικανοί, ενώ τώρα Αμερικανούς δεν βλέπω. Τους βλέπει κανείς;
