Στις μεγάλες ομάδες χρεώνεται διαχρονικά ότι διαφεντεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο και τυγχάνουν ευνοϊκής μεταχείρισης από τη διαιτησία. Την τρέχουσα σεζόν όμως υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια: Video Assistant Replay.
Επί σειρά ετών οι διαιτητές καλούνταν μέσα σε δευτερόλεπτα να λάβουν αποφάσεις που μπορεί να καθόριζαν ακόμη και την έκβαση ενός πρωταθλήματος. Επρεπε να βρίσκονται κοντά στη φάση, να έχουν καθαρή οπτική γωνία, να εντοπίσουν την παράβαση (αν διαπίστωναν ότι υπάρχει) και να σφυρίξουν ή να δείξουν «παίζετε». Καλούνταν να αποδώσουν δικαιοσύνη ακόμη και σε περιπτώσεις που ο τηλεθεατής δεν μπορούσε να είναι κατηγορηματικός βλέποντας ξανά και ξανά την επίμαχη φάση σε επανάληψη.
Φέτος όμως η εισαγωγή του VAR άλλαξε τα δεδομένα. Για την ακρίβεια έπρεπε να αλλάξει τα δεδομένα. Αν’ αυτού όμως επέτεινε την καχυποψία και την προκατάληψη. Δεν επιτελεί το στοιχειώδες καθήκον του. Δεν αποδίδει δικαιοσύνη σε φάσεις ξεκάθαρες. Οι χειριστές δεν βλέπουν το προφανές. Δεν προλαβαίνουν ούτε τις χοντράδες. Γιατί δεν προεξόφλησε κανένας ότι θα εξαλειφθούν σε ποσοστό 100% τα λάθη. Δεν έχει επιτευχθεί αυτό σε καμία χώρα. Είναι όμως ζητούμενο να αποφευχθούν τα σοβαρά λάθη. Αυτά που βγάζουν μάτια. Οπως το γκολ του Χιλάλ Σουντανί. Δεν γίνεται επίσης να μη βλέπει ο διαιτητής του VAR παραβάσεις πέναλτι όπως η κλωτσιά του Ελ Καντουρί στον Ποντένσε στο ντέρμπι Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ. Με τέτοια κραυγαλέα λάθη ρίχνουν νερό στον μύλο των σκανδάλων. Και το πρόβλημα διογκώνεται, όταν συσσωρεύονται τα λάθη απέναντι σε μία ομάδα με ευνοημένο τον ανταγωνιστή της. Παραχαράσσεται η βαθμολογία.
Κάπου εδώ λοιπόν οφείλουν να επέμβουν οι όποιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, πέρα από τις χαμένες αξιοπιστίας ΕΠΟ και ΚΕΔ. Για να μην αποτελέσουν και αυτοί οι μηχανισμοί μέρος του προβλήματος…
