Εφεραν πολλές αντιδράσεις οι νέες διατάξεις που πέρασαν το περασμένο καλοκαίρι και ρίχνουν στα μαλακά τις ομάδες σε περιπτώσεις επεισοδίων. Και θα έφτανε η ώρα που θα προκαλούσαν ακόμα περισσότερες. Στην πρώτη… στραβή, η ομάδα που θα κληθεί να καθίσει στο σκαμνί απέναντι από τον αθλητικό εισαγγελέα θα γνωρίζει εκ των προτέρων πως το χειρότερο που μπορεί να πάθει είναι ένα βαρύ πρόστιμο. Ούτε κλείσιμο της έδρας, ούτε αφαίρεση βαθμών.
Κάτι που – υπό μία έννοια – επιτρέπει στους χούλιγκανς να δράσουν ανενόχλητοι, γνωρίζοντας κι εκείνοι πως δεν προκαλούν κάποια ανεπανόρθωτη ζημιά στην ομάδα τους. Οπως έκαναν όσοι μπούκαραν στην Τούμπα το βράδυ της Κυριακής στο ντέρμπι με τον Αρη. Ο ΠΑΟΚ κλήθηκε, όπως ήταν φυσικό και επόμενο, σε απολογία και η τιμωρία του πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ομως, πόσο πολύ θα τον… πονέσει ένα πρόστιμο, όσο μεγάλο κι αν είναι; Κανείς δεν θα νοιαστεί, πολύ περισσότερο εκείνοι που το χέρι τους «οπλίζεται», αφού τα χρήματα δεν βγαίνουν δα και από τη δική τους τσέπη.
Απ’ το καλοκαίρι είχαμε επισημάνει και μέσω ετούτης εδώ της γωνιάς πως ναι μεν οι ποδοσφαιριστές δεν φταίνε να πληρώνουν όλα όσα κάνουν οι χούλιγκαν, δεν φταίνε να βλέπουν βαθμούς που κέρδισαν με τον ιδρώτα τους, να χάνονται στα δικαστήρια για πράξεις άλλων. Αλλά εδώ δεν υπάρχει καμία ισορροπία. Εδώ δεν δίνεις λύση στο πρόβλημα, αντίθετα το επιδεινώνεις περισσότερο. Το γιγαντώνεις, με κάποιες αποφάσεις που μοιάζουν με βούτυρο στο ψωμί των ταραξιών.
Υπάρχουν κι άλλες λύσεις. Πιο… μεσοβέζικες. Λύσεις που δεν θα διαλύουν μια ομάδα, ούτε θα βάζουν στον ρόλο του πρωταγωνιστή τους χούλιγκαν. Αλλά για να δοθούν λύσεις πρέπει οι υπεύθυνοι να καθίσουν να τις βρουν, να τις αναλύσουν, να τις συζητήσουν και να καταλήξουν. Και λύση δεν είναι ένα απλό πρόστιμο για επεισόδια. Χρειάζεται παραπάνω σκέψη. Και κυρίως, διάθεση των αρμοδίων να δώσουν επιτέλους λύσεις.
