Η ΑΕΚ ξεκινάει μια χρονιά με τη θηλιά σφιγμένη γερά γύρω από τον λαιμό της. Και το παθαίνει αυτό διότι δεν έμαθε από τα λάθη του παρελθόντος. Κι όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη του, θα τα βρει μπροστά του. Η περσινή ΑΕΚ ήταν απογοητευτική στη μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν. Εξαίρεση μόνο τα προκριματικά του καλοκαιριού που την έστειλαν στους ομίλους του Champions League. Ομως τότε ξεκίνησε να γίνεται το κακό.
Δεν έγιναν οι επενδύσεις που έπρεπε, δεν στηρίχτηκε ένας έλληνας προπονητής σαν τον Ουζουνίδη όσο χρειαζόταν. Στα μέσα της σεζόν έφυγε, για να γυρίσει ο Χιμένεθ που είχε φύγει σαν πρωταθλητής και ο οποίος ξανά έφυγε με το τέλος της σεζόν, παρά τον 1,5 χρόνο συμβολαίου του. Και στη θέση του ήρθε ένας πορτογάλος προπονητής με δύο απολύσεις σε λίγους μήνες. Δίχως να έχει δείξει κάποιο σπουδαίο έργο, παρά μόνο σε ομάδα που δεν… έτρεχε και τίποτα αν έχανες. Εδώ, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά και μια μεγάλη ομάδα έχει σαφώς μεγαλύτερες απαιτήσεις από μια μικρομεσαία της Πορτογαλίας. Εδώ οι ήττες κοστίζουν.
Η ΑΕΚ έπρεπε να αναζητήσει πιο βαθιά τον νέο της προπονητή, τον άνθρωπο που θα την έχτιζε ξανά και θα την έκανε και όμορφο ποδόσφαιρο να παίξει και τα αποτελέσματα να πάρει. Σε αυτό φέρει μεγάλη ευθύνη ο Λυμπερόπουλος, που φυσιολογικά φεύγει «πακέτο» με τον Καρντόσο. Και πριν καλά – καλά φύγει ο Αύγουστος, η ΑΕΚ καλείται να βρει νέο προπονητή και νέο τεχνικό διευθυντή. Καλείται από πολύ νωρίς να πάει σε μια σεζόν με την πλάτη καρφωμένη στον τοίχο από το ξεκίνημά της. Μόνο εύκολο δεν μοιάζει.
Το ποδόσφαιρο νομοτελειακά θα τιμωρήσει τα λάθη, αν είναι συνεχόμενα. Και κυρίως αν δεν σεβαστείς το ίδιο το άθλημα. Η ΑΕΚ δεν επένδυσε πάνω στον τίτλο που πήρε, ούτε στα εκατομμύρια που της έφερε το Champions League. Και το «φτου κι απ’ την αρχή» στο οποίο βρέθηκε ήρθε απολύτως φυσιολογικά.
