Είναι καλύτερη ομάδα από τη Βικτόρια Πλζεν η Μπασακσεχίρ; Η αλήθεια είναι πως το όνομά της δεν φοβιζει, αλλά αυτό συμβαίνει διότι δεν βρίσκεται στις παραδοσιακές δυνάμεις του τουρκικού πρωταθλήματος. Ομως πέρσι διεκδίκησε μέχρι τέλους τον τίτλο, έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, έχει καλούς ποδοσφαιριστές και δυνατή έδρα. Αποτελεί φόβητρο; Για τον Ολυμπιακό που είδαμε την περασμένη Τρίτη, κανείς δεν μπορεί να αποτελέσει φόβητρο.
Το αντίθετο. Αν οι Τούρκοι είδαν τον Ολυμπιακό, εκείνοι θα φοβούνται. Εκείνοι θα νιώθουν πως ήταν οι άτυχοι της κλήρωσης. Και όχι μόνο γιατί ο Ολυμπιακός παίζει ήδη ένα ποδόσφαιρο που και σε ελκύει και σου δίνει την εντύπωση πως μπορεί να… απογειωθεί αγώνα με τον αγώνα. Αλλά γιατί είναι μια ομάδα που ξεκινάει με τις ίδιες βάσεις, με έναν προπονητή που πλέον έχει βάλει σφραγίδα και συνεχίζει το ίδιο έργο, με παίκτες που μπορούν να παράγουν ευκαιρίες και να σκοράρουν όταν τα πόδια έχουν βαρύνει.
Ο Ολυμπιακός τελείωσε τα πρώτα 135 λεπτά απέναντι στην Πλζεν με 0-0 και έβαλε τέσσερα γκολ στα τελευταία 45 των διπλών αγώνων. Ενα ματς που έμοιαζε κλειστό, που μπορεί να έφτανε και το ένα γκολ σε κάποιον εκ των δύο, ο Ολυμπιακός το μετέτρεψε σε τυπική διαδικασία στο φινάλε. Συνέβη γιατί έχει παίκτες που μπορούν και ατομικά να κάνουν τη διαφορά. Συνέβη, επίσης, γιατί η αυτοπεποίθηση μοιάζει από τώρα κιόλας να είναι στον… Θεό. Θα συμβεί ξανά, είναι μαθηματικά και… ποδοσφαιρικά βέβαιο.
Αρέσει στον κόσμο, ακόμα και στις ομάδες, να βγάζουν από πάνω τους την ευθύνη. Να παίρνουν τον ρόλο των αουτσάιντερ, ακόμα και όταν ένα παιχνίδι μοιάζει απο μακριά να είναι στο 50-50. Ομως ο συγκεκριμένος Ολυμπιακός, με τον τρόπο που ξεκίνησε τη σεζόν, δεν έχει λόγο ούτε αουτσάιντερ να νιώθει, ούτε να βλέπει κάποια άλλη ομάδα να μπορεί να τον κοιτάξει στα μάτια. Εκείνος είναι ο ισχυρός. Και έχει κάθε λόγο να ονειρεύεται…
