Εδώ και μερικές δεκαετίες ο Καμιλέρι θεωρείται αναμφισβήτητα ένας από τους πατριάρχες του μεσογειακού νουάρ. Πιθανόν ο ίδιος να προτιμούσε τη λέξη «πρωτοπόρος», αφού οι κάθε είδους πατριαρχίες μοιάζουν ξένες προς το έργο του και ακόμα περισσότερο με τον χαρακτήρα του. «Και πώς ξέρουμε τον χαρακτήρα του;» θα αναρωτηθεί κάποιος. Μα κανένας συγγραφέας δεν μπορεί να κρυφτεί από τα ίδια του τα βιβλία, από τους κόσμους που διάλεξε να βουτήξει. Στην περίπτωση του δαιμόνιου Ιταλού, η πρωτοπορία δεν ήταν ηχηρή ή σιωπηλή (είναι γνωστό πως οι ψίθυροι επιβάλλονται τελικά στις κραυγές), όπως για παράδειγμα εκείνη του Μπέκετ, τον οποίο τόσο αγάπησε. Ο Καμιλέρι υπήρξε συστηματικός και ξεκάθαρος. Ηταν ίσως ο πρώτος από τους συγγραφείς αστυνομικών που διάλεξε το φως. Τα τοπία του, οι χαρακτήρες του, τα πάθη τους, τα εγκλήματά τους, όλα στο τέλος καταλήγουν στο φως. Υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος να οριοθετήσεις το σκοτάδι;
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
