Μοιάζουν σαν να βλέπουν τον ίδιο εφιάλτη ξανά και ξανά. Μοιάζουν σαν να μην μπορούν να ξυπνήσουν απ’ αυτόν. Ποδοσφαιρικά φαντάσματα κάθε φορά που βάζουν τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής. Πνιγμένοι από το άγχος, μακριά από την ασφάλεια των συλλόγων τους, με την πίεση του κόσμου και του… Ντιέγκο Μαραντόνα πάνω από τα κεφάλια τους. Σε κάθε τους βήμα. Σε κάθε σουτ, σε κάθε άμυνα, σε κάθε ντρίπλα. Η Εθνική Αργεντινής, η Αργεντινή του καλύτερου παίκτη του κόσμου, συνεχίζει να απογοητεύει φίλους κι εχθρούς…
Χρειάζεται επιστημονική εξήγηση και ψυχολογική ματιά για να διαπιστώσεις τι… διάολο συμβαίνει σε όλους αυτούς τους σπουδαίους ποδοσφαιριστές και δεν μπορούν όχι απλά να κερδίσουν έναν σημαντικό τίτλο, αλλά να μην κάνουν ούτε τα βασικά. Να προκριθούν, δηλαδή, με άνεση στην επόμενη φάση του Κόπα Αμέρικα.
Ο Μέσι βρίσκεται στο στόχαστρο διότι η δική του Αργεντινή είναι εκείνη που αποτυγχάνει ξανά και ξανά. Τούτο θα γράψει η ιστορία, πως η Αργεντινή του Μέσι απέτυχε σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Ας περιμένουμε. Και ο ίδιος, όσο σπουδαίος κι αν είναι, θα το κουβαλάει πάνω του σαν μια «στάμπα», σαν ένα ανεξίτηλο στον χρόνο σημάδι. Κι ας μην έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Κι ας γνωρίζουν όλοι πως στην εποχή του υπήρξε ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου και μάλιστα σε βάθος πολλών χρόνων.
Ο κόσμος στην Αργεντινή δεν είναι… Μπαρτσελόνα. Δεν τον ενδιαφέρει η Μπαρτσελόνα. Τον ενδιαφέρει πως η εθνική του ομάδα θα επιστρέψει στις μέρες του παρελθόντος, που έμπαινε στο γήπεδο ως το απόλυτο φαβορί και – συνήθως – το επιβεβαίωνε. Και ο κόσμος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αμείλικτος. Σκληρός. Επικριτικός.
