Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο. Κάπως έτσι μαρινάρονται πλέον οι πλειοψηφίες στο ελληνικό κοινοβούλιο, η κοινωνία όμως τσιτσιρίζεται με τους δικούς της τρόπους. Η δίκη για την απαγωγή Λεμπιδάκη, επί παραδείγματι. Οπου το συμπαθέστατο θύμα, μας έχει παρουσιάσει την πολύμηνη απαγωγή του περίπου σα να βρισκόταν σε spa, με τον απαγωγέα του σε ρόλο λουτράρη, να του ξύνει με τη λούφα την πλάτη και να του φέρνει το μπουρνούζι το χνουδωτό. Είναι πολύς ο ατμός μέσα στο ρημάδι το χαμάμ και είναι αδύνατον να λάμψει η αλήθεια. Και γιατί να λάμψει, εδώ που τα λέμε; Σ’ αυτή τη χώρα, ο φόβος είναι που φυλάει τα έρημα και όχι ο νόμος και η τάξη. Θα το ξέρει αυτό φαντάζομαι το σεβαστόν Υπουργείο Δικαιοσύνης που ρομαντζάρει υπογράφοντας ομαδικές άδειες εξόδου σε τρομοκράτες, την ώρα που του πηδάνε από τα παράθυρα όσοι βαρέθηκαν να περιμένουν τη σειρά τους. Αλλά ας μη γενικεύουμε. Φυσικά και δεν είναι όλοι κοπανατζήδες μέσα στα σωφρονιστικά μας ιδρύματα. Μερικοί εκτίουν την ποινή τους με επιμονή, υπομονή και τη φαλτσέτα παρά πόδα, ώσπου να πετύχουν στον προαυλισμό το ιδανικό τους σφαχτάρι. Πενήντα μαχαιριές κατ’ άτομο και δεκαοχτώ ανεξήγητα φονικά μέσα σε λίγες εβδομάδες, δεν είναι δα κάνα αμελητέο σκορ ανάμεσα σε άτομα υπό επιτήρηση, από ποιους αλήθεια; Μα από τον έναν και μοναδικό φύλακα που αντιστοιχεί σε πεντακόσιους κρατουμένους, των οποίων έχει μαυρίσει το μάτι και η ψυχή τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ