Είναι ο Τζέιμς Ντιν, εξήντα τρία χρόνια μετά τον θάνατό του, το πιο γοητευτικό αγόρι που έχει περάσει ποτέ από το σινεμά; Είναι η Μέριλιν Μονρόε, πενήντα πέντε χρόνια μετά τον δικό της θάνατο, η πιο σέξι γυναίκα της μεγάλης οθόνης; Και η Ρίτα Χέιγουορθ είναι η πιο μοιραία; Ο Μάρλον Μπράντο το απόλυτο αρσενικό; Είναι – δεν είναι, έτσι έχουν περάσει στη μυθολογία των ειδώλων. Βλέπετε, τους έχει αγγίξει με το ραβδάκι της μια επικοινωνιακή «νεράιδα» που λέγεται ποπ κουλτούρα. Λόγω μιας, μιας και μοναδικής, φωτογραφίας, πάνω στην οποία αναπτύχθηκαν τα υπόλοιπα στιγμιότυπα που στοιχειοθέτησαν τον μύθο τους. Για τον Τζέιμς Ντιν ήταν η περίφημη φωτογραφία του Ντένις Στοκ, στην ομιχλώδη Times Square. Για τη Μέριλιν, η σκηνή πάνω από τον υπόνομο στο «Επτά χρόνια φαγούρα» και για τη Χέιγουορθ αυτή που πετάει το γάντι στην «Τζίλντα». Ο Μπράντο έχει δυο. Με το δερμάτινο μπουφάν στον «Ατίθασο» και με το λευκό Τ-σερτ του Κοβάλσκι στο «Λεωφορείο ο Πόθος».
Τι σχέση έχει η Ρόζα Λούξεμπουργκ με την ποπ κουλτούρα; Οση έχει, διά της τεθλασμένης οδού, και ο Τσε Γκεβάρα. Ενας, μη πολιτικοποιημένος, 18άρης σήμερα θα τον αναγνωρίσει ως τον μεγαλύτερο – ή πιο διάσημο – επαναστάτη του 20ού αιώνα ακόμη και αν δεν έχει ιδέα για την ιστορία του. Διότι, σίγουρα θα έχει δει το περίφημο πορτρέτο του, διά της κάμερας του Φρανκ Κάπρα, ανατυπωμένο σε αφίσα, κάρτα, μπλουζάκι. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, δυστυχώς, γεννήθηκε και δολοφονήθηκε νωρίς. Στις φωτογραφίες που διασώζονται βλέπουμε μια μικροκαμωμένη γυναίκα χωρίς κοψιά αϊτού και βλέμμα γερακιού. Ο μαρτυρικός της θάνατος εμπλουτίζει τον μύθο της αλλά για αυτούς που, λόγω κουλτούρας, θα την ήξεραν ούτως ή άλλως. Ετσι, μέχρις ότου γυριστεί μια ταινία με θέμα τη ζωή της που θα σπάσει ταμεία, ακόμη και οι επαναστάτριες θα μελαγχολούν στην αδυσώπητη εποχή της εικόνας.
