Δεν ξέρω με ποια εντύπωση έφυγαν προχθές το βράδυ από το ΟΑΚΑ οι μεν και οι δε, εμένα πάντως πολύ μου άρεσε το ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στο Περιστέρι…

Οταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης, για τους Πράσινους (που τήρησαν το fair play και δεν εκδήλωσαν την τελευταία επίθεση) αυτό το 80-75 έμοιαζε με μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά: για την ακρίβεια υπήρξε η 161η ίδια μέρα στη δουλειά, από την 1η Μαρτίου του 2008, όταν το Μαρούσι έγινε η τελευταία ομάδα εκτός του Ολυμπιακού που άλωσε το σπιτικό τους…

Στον αντίποδα, για τους Περιστεριώτες ήταν μια… ασυνήθιστη μέρα στη δουλειά, καθότι είχαν καλομάθει στην ευημερία και προφανώς τους κακοφάνηκε που έφυγαν ηττημένοι για πρώτη φορά ύστερα από δυο μήνες και επτά απανωτές νίκες!

Μια εικόνα και μια δήλωση που σηκώνουν πολλή κουβέντα έγιναν το κατακάθι αυτής της αναμέτρησης…

Η εικόνα έχει σε gros plan τον Πεδουλάκη να δέχεται (και να ανταποδίδει με τη δέουσα χειρονομία) το θερμό χειροκρότημα των φιλάθλων του Παναθηναϊκού. Δυστυχώς τέτοιες σκηνές, ενώ είναι αυτονόητες, στην Ελλάδα πολύ συχνά μοιάζουν εξωτικές και γι’ αυτό κιόλας σχολιάζονται! Προφανώς στα καχύποπτα και δηλητηριασμένα μυαλά η φυσιολογική αντίδραση θα ήταν να δουν οι θεατές τον Αργύρη και να αρχίσουν να τον λούζουν με μπινελίκια και να του πετούν πατσαβούρες!

Η δήλωση υπήρξε η επιτομή της αυτοκριτικής, ου μην και μια μορφή αυτομαστιγώματος, χώρια που αποδεικνύει πως ο στυγνός επαγγελματισμός δεν νεκρώνει κιόλας τις αισθήσεις και τα αισθήματα των παικτών…

Εκφράζοντας λοιπόν τη δική του άποψη, αλλά πιθανότατα διερμηνεύοντας και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων, ο Νίκος Παππάς είπε τα εξής: «Ο κόσμος έχει αγοράσει 10.000 διαρκείας. Τόσοι άνθρωποι έχουν βάλει το χέρι στην τσέπη για να νικάμε και να παίζουμε όμορφο μπάσκετ, αλλά εμείς δεν έχουμε ανάλογη εικόνα. Είναι καθήκον μας να τους κάνουμε χαρούμενους και περήφανους».