Παραλύσαμε και αυτό δεν βοηθάει καθόλου. Οπως δεν βοηθάει ν’ ανοίγουμε τα φεμινιστικά μας τεφτέρια, εκείνα που υπό κανονικές συνθήκες τα πατάμε κάτω με τις τακουνάρες μας. Ας το παραδεχτούμε. Για την Ελένη δεν μπορούμε πια να κάνουμε τίποτα. Δεν ήμασταν εκεί να την ψυλλιάσουμε, δεν ήμασταν εκεί να την αποτρέψουμε, από τι αλήθεια; Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα μάθει ποτέ, ακόμα κι αν τελεσιδικήσει η υπόθεση, ακόμα κι αν οι δράστες πιστέψουν κι οι ίδιοι σαν τη μόνη αλήθεια, την υπερασπιστική γραμμή των δικηγόρων τους. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο, ιδίως όταν ο βαθμός ωριμότητας των προσώπων είναι κάτω του μηδενός.

Κάποιοι βγάλανε ξαφνικά από τον πάγο την ανάγκη της Σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Ημουνα νια και γέρασα. Στα μισά της δεκαετίας του 1980 ξεκίνησε πάντως αυτή η συζήτηση. Πέρα – δώθε το πηγαίναμε το προσχέδιο, από την Γενική Γραμματεία Ισότητας που τότε ήταν στην Πλάκα, φάτσα στην Ρωμαϊκή αγορά, ίσαμε το Υπουργείο Παιδείας που τότε ήταν στην Μητροπόλεως, εκεί που σήμερα λειτουργεί ένα υπέροχο ρουφ γκάρντεν. Ξεχνάνε τα κτίρια τις αμαρτίες τους όταν τους αλλάξεις ταπετσαρία και χρήση; Κι εμείς, όταν θα μας περιλάβει ο οριστικός μας ταπετσιέρης, θα ξεχάσουμε κι εμείς. Προς το παρόν όμως θυμόμαστε. Δυο υπουργοί Παιδείας μας είχαν καλοδεχτεί κι είχαν καλέσει με ταρατατζούμ τα ΜΜΕ τα οποία την επομένη μας περιποιήθηκαν με σιχαμερούς κιτρινιάρικους τίτλους: «τα ελληνόπουλα θα διδάσκονται πώς να κάνουν σεξ» και άλλα τέτοια. Τι να σου κάνουν και οι Υπουργοί; Φοβήθηκαν και ανέκρουσαν πρύμναν. Με ποια σειρά; Ο Τρίτσης να ήταν ο πρώτος ή μήπως ο Γιώργος Παπανδρέου; Δεν με βοηθάει η μνήμη μου, γιατί μπορεί να ήταν και οι δυο, εναλλάξ και εκ περιτροπής. Γεγονός είναι πάντως ότι το περίφημο πρότζεκτ σκονίζεται τριάντα χρόνια στα συρτάρια μας για λόγους ανεξαρτήτους της θελήσεώς μας, ενδεχομένως δε και ανεξαρτήτους της θελήσεως του οικείου Υπουργείου. Διότι εντωμεταξύ δυστρόπησαν οι διδάσκοντες και οι συνδικαλιστικές τους Ενώσεις! Και ποια ειδικότητα θα πάρει τον μουντζούρη; Εκτός κι αν υπάρχει  αμοιβή, οπότε αλλάζει. Θα τα πληρωθούμε όμως τα σεμινάρια επιμόρφωσης; Και τα λεφτά; Θα μπουν άπαξ ή θα μείνουν ως επίδομα; Και προπάντων, να προσέξουμε παιδιά μην παραβιαστεί το κεκτημένο της 24ωρης διδασκαλίας. Οχι τη μέρα. Τη βδομάδα…

Από τη μεριά μου, δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο κύριε Πρόεδρε και σεβαστόν δικαστήριο. Κρεμάστε με. Αλλά και να με κρεμάσετε, εγώ θα θυμάμαι πάντα τα δυο τρία πραγματάκια που προλάβαμε να μάθουμε από τους ξένους εμπειρογνώμονες που είχαν κληθεί τότε για να μας βοηθήσουν να συντάξουμε ένα πρόγραμμα της προκοπής. Τις διαφορές τους κυρίως, που καθρέφτιζαν τα προβλήματα των κοινωνιών τους. Στο «μη μου άπτου» εστίαζαν φέρ’ ειπείν οι Αμερικανοί, επειδή είχαν εντοπίσει ότι η παραβίαση αρχίζει από νωρίς, μαθαίνοντας στα νήπια ποια χάδια, ακόμα και συγγενικά, να δέχονται και σε ποιο σημείο του κορμιού να σπρώχνουν μακριά το ξένο χέρι. Τότε μου είχε φανεί υπερβολικό, τρομοκρατικό, μακρινό, επιζήμιο ίσως για την μελλοντική σεξουαλική ζωή. Τα πράγματα όμως τρέχουν και το χτεσινό παιδί γίνεται γρήγορα ενήλικας. Αμέριμνος, αθώος, αμνός, ανυπεράσπιστος. Για λίγο ενήλικας. Για τόσο λίγο…