Ο Αλέξης Τσίπρας μισεί την κριτική. Δεν την αντέχει. Χθες, στη Βουλή, επιχείρησε για πολλοστή φορά, με συνωμοσιολογικό τρόπο, να δημιουργήσει κλίμα διχασμού, ενώ στους αντιπάλους καταχώρισε και αυτή την εφημερίδα, την οποία παρουσίασε ως εργαλείο συμφερόντων που δρουν εναντίον του. Γνωρίζει καλά την τεχνική της κατασκευής εχθρών. Με παραμορφώσεις και μισές αλήθειες κατασκευάζει τεράστια ψέματα, ισοπεδώνοντας την πραγματικότητα.

Τα συλλογικά εγχειρήματα πληροφόρησης και έκφρασης γνώμης, που είναι οι εφημερίδες, ο Τσίπρας τα παρουσιάζει σαν οργανωμένα εργαλεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Το έκανε και χθες στη Βουλή, όπου παρουσίασε τον εαυτό του και τις πολιτικές του σαν θύμα της δήθεν υποβολιμαίας εναντίον του δημοσιογραφίας.

Χυδαιότητες ενός εξουσιαστή. Ενός προσώπου που θεωρεί ότι όλα είναι ένα εξουσιαστικό παιχνίδι, ή εμείς ή αυτοί. Από τη μια κακοί καπιταλιστές με τον Τύπο τους, από την άλλη τα αθώα παιδιά του λαού. Το σχήμα αυτό δεν του επιτρέπει να δει ότι οι εφημερίδες είναι οι άνθρωποί τους, οι έρευνές τους, οι ιδέες τους, οι γνώσεις τους, οι εμμονές τους και ασφαλώς οι αστοχίες και τα λάθη τους. Κυρίως, τον κάνει να μετατρέπει την απέχθειά του για την οπτική γωνία πολιτικών αντιπάλων του σε επιθυμία εξόντωσης του μέσου που του ασκεί κριτική. Δεν είναι η πρώτη φορά που δαιμονοποιείται αυτή η εφημερίδα από τον ΣΥΡΙΖΑ, και η εκάστοτε ιδιοκτησία της. Στο απώτερο παρελθόν «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα» παρουσιάζονταν από την Αριστερά ως τερατώδεις μηχανισμοί επιβολής των ιδεών και της πολιτικής του καπιταλισμού. Και πολύ πρόσφατα προσπάθησαν να τα ελέγξουν ή να τα κλείσουν. Δεν τα κατάφεραν. Δεν θα τα καταφέρουν ούτε στο μέλλον.

Ο έλληνας Πρωθυπουργός μιλάει τη γλώσσα της τυφλής ισχύος επειδή αδυνατεί  να κατανοήσει τι σημαίνει για μια δημοκρατία η ελευθερία του λόγου, δεν είναι στην κουλτούρα του. Ο Σταύρος Τσακυράκης μού έλεγε, στην τελευταία συνέντευξή του, ότι «το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου είναι θεμελιώδες επειδή είναι το μόνο δικαίωμα που άπτεται της δημοκρατίας. Χωρίς ελευθερία του λόγου δεν υπάρχει δημοκρατία και, επίσης, χωρίς ελευθερία του λόγου δεν υπάρχει ατομική ολοκλήρωση». Η εξουσία, έλεγε, οφείλει να αντέχει όχι μόνο την καλοπροαίρετη αλλά και την κακοπροαίρετη κριτική. Αντε να εξηγήσεις αυτά τα πράγματα σε έναν ουσιαστικά αντιδημοκράτη που θεωρεί ότι ο Τύπος είναι χρήσιμος μόνο όταν τον χρησιμοποιεί.