Αν ήμουν επενδυτής και είχα την υπομονή να παρακολουθήσω την ομιλία και τη συνέντευξη του κυρίου Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, ένα συμπέρασμα θα έβγαζα, το οποίο δυστυχώς κανείς δεν επισήμανε ούτε ρώτησε.
Το συμπέρασμα που θα έβγαζα είναι ότι ο κ. Τσίπρας επέλεξε να αρνηθεί την προληπτική γραμμή στήριξης και τη λεγόμενη από αυτόν «καθαρή έξοδο» για έναν και μόνο λόγο, για να μπορεί να παραδώσει δηλαδή και πάλι τη χώρα στα νύχια των συνδικαλιστών, που είναι η ψυχή και η φιλοσοφία του κόμματός του.
Για τον λόγο αυτόν το μόνο ουσιαστικό που εξήγγειλε είναι η υποχρεωτική επέκταση των συλλογικών συμβάσεων, που ως γνωστόν αποτελούν το εργαλείο εκβιασμού κυβέρνησης και εργοδοτών από τους συνδικαλιστές, οι οποίοι με τον τρόπο αυτόν και με την καταχρηστική άσκηση του δικαιώματος της απεργίας είναι η κύρια αιτία του κλεισίματος των περισσότερων επιχειρήσεων και της χρεοκοπίας της χώρας.
Τρανή απόδειξη, η πρόσφατη προκλητική απεργία της ΠΝΟ μέσα στην τουριστική περίοδο και η ανοχή και υποχώρηση της κυβέρνησης απέναντί της.
Αν λοιπόν ήμουν υποψήφιος επενδυτής, θα ήμουν τρελός να επενδύσω σε μια χώρα όπου οι όποιες επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπέγραφα με το προσωπικό που θα προσλάμβανα και τα σχέδια που θα έκανα για την επιχείρησή μου θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να ανατραπούν από τους συνδικαλιστές, οι οποίοι θα μπορούσαν να μου επιβάλουν τους όρους και τους μισθούς που αυτοί θέλουν, και σε κάθε περίπτωση με μία απεργία που θα κήρυτταν θα μπορούσαν να με εκβιάζουν και να κλείσουν την επιχείρησή μου, αφού δεν θα είχα ούτε το δικαίωμα της ανταπεργίας ούτε κάποια νομική προστασία.
Αν είχα επομένως σκοπό να επενδύσω στην Ελλάδα, μετά την ομιλία του κ. Τσίπρα θα πρέπει να το ξεχάσω, δυστυχώς και για μένα αλλά περισσότερο και για την Ελλάδα.
Για το θέμα αυτό αναμένω τι θα εξαγγείλει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης για να προστατέψει εκτός από τα επιχειρηματικά μου δικαιώματα και το δικαίωμα της εργασίας των εργαζομένων που θα προσλάβω, αν αυτός γίνει κυβέρνηση.
Ιωάννης Γ. Κουλούρης
Δρ Μηχ/γος Ηλ/γος ΕΜΠ
Το καλοκαίρι και το Μάτι
Θα μπορούσε να είναι το καλοκαίρι μια παρένθεση σε μια χειμαζόμενη καθημερινότητα. Μια ανάπαυλα στον βιοπορισμό μας. Μια ανακωχή στα προβλήματά μας. Ενα βήμα έξω από τα σύνορά μας αν… Αν το καλοκαίρι που πέρασε μας συνόδευε στις προσμονές μας και δεν μας άφηνε στις γκρίζες ζώνες μας να αναρωτιόμαστε για την τύχη του ή την ατυχία μας… Πέρασε λες το καλοκαίρι; Μπορεί και να μην πέρασε. Μήπως το είδαμε; Κανείς δεν είναι πλέον βέβαιος για τίποτα.
Ετσι είναι το καλοκαίρι, όποιος το προλάβει. Οποιος το ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ!!! Οι υπόλοιποι ΑΔΙΚΑΙΩΤΟΙ… Το κοινωνικό εργαλείο που διάλεξαν ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ προφανώς δεν ήταν στα μέτρα τους κι αυτό το ψεγάδι τούς έμεινε ανεκπλήρωτο σημάδι. Θα μου πεις «ένα σημάδι» στην ανεκτικότητα και την αφασία που μας διακρίνει εύκολα ξεχνιέται. Αλλωστε τι είναι η ζωή; Σελίδες με ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Μας φτάνει όμως που έστω και συμβιβασμένοι με τα υπέρβαρα ελλείμματά μας και τα ασήμαντα πλεονάσματά μας τη ΖΟΥΜΕ. Ζούμε με τις μικρές και τις μεγάλες ευτυχίες. Ζούμε με τις μικρές και τις μεγάλες δυσκολίες. Ναι… Αλλά ζούμε, και αυτό το χάρισμα δεν το χρωστάμε σε καμία πολιτική για να μας το στερεί με την ανευθυνότητά της. Το Μάτι δεν ήταν σημάδι του καλοκαιριού που πέρασε. Οι νεκροί του, οι καμένες περιουσίες, οι κόποι και τα όνειρα μιας ζωής, η ομορφιά της φύσης, δεν είχαν ημερομηνία λήξης τις τραγικές μέρες του Ιούλη. Ημερομηνία λήξης έπρεπε να έχουν οι αστοχίες των υπευθύνων που αφήνουν την κάθε Θεομηνία ή καταστροφή να τα κάνει ρημαδιό σκορπώντας τον θάνατο. Εναν ευλογημένο Τόπο που το Καλοκαίρι είναι το μεγαλύτερο αγαθό του, δεν τον αφήνεις στο έλεος της φωτιάς. Δεν απειλείς τα θύματα ούτε τους δικαιολογείσαι, απλά κάνεις την αυτοκριτική σου και βγάζεις τα συμπεράσματά σου για να μην ξανασυμβεί. Δεν ξέρω ποιος και τι φταίει, ξέρω πως μια Πολιτεία που θέλει να σέβεται την εμπιστοσύνη του Λαού, μετά από τόσες τραγωδίες που συνέβησαν τελευταία στη χώρα μας, θα διέθετε την ετοιμότητα μιας κάποιας πρόληψης, αν όχι μιας άμεσης σχεδιασμένης αντίδρασης. Δυστυχώς, στο ίδιο έργο θεατές, βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως τραγωδία και εκ των υστέρων σπεύδουμε με κυβερνητικά υπογλώσσια να λειάνουμε τον πόνο. Με όλα αυτά, λογικό είναι να αναρωτιόμαστε αν πέρασε το καλοκαίρι, αν το είδαμε, ή το χάσαμε με το πλοίο της γραμμής. Λογικό ακόμα είναι για έναν κόσμο ολόκληρο να έχει χαθεί το νόημα του καλοκαιριού και να προβληματίζεται αν και το καλοκαίρι είναι μια αυταπάτη όπως και η πολιτική που το παρέχει.
Μαγκλάρας Βασίλης
Η άνοδος της ασημαντότητας
Κύριε Διευθυντά,
Η Ελλάδα έζησε οκτώ χρόνια σε μια βαθιά οικονομική κρίση και παρά την τυπική έξοδο από τα μνημόνια φαίνεται ότι για πολύ καιρό ακόμη θα βρίσκεται σε οικονομική, πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική παρακμή. Παρά το τεράστιο κόστος της κρίσης και την υποβάθμιση της εικόνας της χώρας σε όλα τα επίπεδα, δεν φαίνεται στον ορίζοντα μια αναγεννητική δύναμη που θα ανατρέψει ριζικά τη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα και θα φέρει τη χώρα σε μια μόνιμη κανονικότητα, στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης.
Αντίθετα, παρατηρείται μια έκρηξη του λαϊκισμού, που έχει όμως διαφορετικά χαρακτηριστικά από την εποχή του αντιμνημονιακού αγώνα. Ο λαός δεν βγαίνει πλέον στις πλατείες των «αγανακτισμένων», υπάρχει όμως απογοήτευση και μοιρολατρία στη χώρα, ενώ η οικονομική και κοινωνική ελίτ σιωπά και οι πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται στον δικό τους κόσμο.
Στο περιβάλλον αυτό, βρήκε την ευκαιρία ο λαϊκισμός και άλωσε τα ΜΜΕ, και ιδιαίτερα τα ψυχαγωγικά προγράμματα της ιδιωτικής τηλεόρασης, Αυτά που βλέπουμε στα πιο πολλά κανάλια είναι ανούσια και χαρακτηρίζονται από ασημαντότητα, γελοιότητα, κακογουστιά και ευτέλεια. Πριν από είκοσι περίπου χρόνια ο Κορνήλιος Καστοριάδης είχε κάνει λόγο για την άνοδο της ασημαντότητας και για τους κινδύνους που εγκυμονεί ο ασύδοτος αυτός λαϊκισμός. Τη δεκαετία του 1980 είχα επισκεφθεί δύο φορές τις ΗΠΑ και είχα δει από τότε να κυριαρχούν στην ΤV παρόμοια ψυχαγωγικά προγράμματα. Τελικά άργησαν λίγο, αλλά έφτασαν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, σε πολύ χειρότερη μορφή.
Η ασημαντότητα των προγραμμάτων αυτών έχει πολιτικοκοινωνικές επιπτώσεις σε ένα μεγάλο μέρος του «λειτουργικά αναλφάβητου» πληθυσμού, επιτείνει την παθητικότητα και τη μοιρολατρία του και δεν βοηθά στην προσπάθεια εξόδου από το σκοτεινό τούνελ της παρακμής. Πώς μπορεί ένα τέτοιο κοινό, σε κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις ή δημοψηφίσματα, να πάρει τις σωστές αποφάσεις, με κριτήριο το συμφέρον της χώρας και όχι με άλλα ασήμαντα κίνητρα;
Το συμπέρασμα είναι ότι για την παρακμιακή πορεία της χώρας δεν φταίει μόνο το πελατειακό κράτος και το πολιτικό σύστημα, αλλά και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, που επηρεασμένο από την ανατολική κουλτούρα και εγκλωβισμένο σε αναχρονιστικές νοοτροπίες και αντιλήψεις έχει οδηγήσει τη χώρα στο σημερινό τέλμα.
Μπάμπης Γριμπάμπης
Οικονομολόγος, τραπεζικός, συγγραφέας
Εξετάσεις 74χρονων
Σχετικά με τη διάταξη του Κ.Ο.Κ. για τη χορήγηση άδειας οδήγησης σε άτομα άνω των 74 ετών – πρέπει αυτά να δίνουν εξετάσεις για τα αντανακλαστικά τους και την ικανότητα στο παρκάρισμα – έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις.
1. Το αρμόδιο υπουργείο έπρεπε να παρουσιάσει έργο και βρήκε ότι οι 74χρονοι προκαλούν τα τροχαία με τις εκατόμβες θυμάτων της ασφάλτου. (Στατιστικές σίγουρα έχουν οι ασφαλιστικές, ας δημοσιεύσουν τα στοιχεία για να μας πείσουν.)
2. Με το μέτρο αυτό βολεύει κάποιους υπαλλήλους από τη νομενκλατούρα του υπουργείου ως «εξεταστές».
3. Είδα μία ανακοίνωση του Συλλόγου των εκπαιδευτών, που διαμαρτύρονται γιατί τους άφησαν απέξω, με τη δικαιολογία ότι το αυτοκίνητο εξέτασης δεν μπορεί να είναι του εξεταζομένου!
4. Για αυτοκίνητα που παρκάρουν πλέον μόνα τους, την ικανότητα στο παρκάρισμα θα ελέγξει η νομενκλατούρα; Το αυτοκίνητό μου διαθέτει park pilot, το έλαβε υπόψη του αυτός που υπέγραψε την εγκύκλιο;
5. Τα αντανακλαστικά θα ελέγξει ο άσχετος υπάλληλος; Απορώ με τον ιατρικό Σύλλογο που αφήνει τους πολίτες βορά στους άσχετους.
6. Δεν θέλω να πιστέψω ότι η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίζονται πλέον οι άνω των 70 ετών πολίτες αυτής της χώρας έχει να κάνει με τα ευρώ. Αφορμή δίνει η παράγραφος «ο ενδιαφερόμενος για εξέταση πρέπει να έχει αποδεικτικό καταβολής των προβλεπόμενων εξέταστρων».
Φοβούμαι ότι οδηγούμαστε στην «τελική λύση», μετά τα 70 θα τους κάνουμε μπισκότα.
Βαγγέλης Φανδρίδης
Παγκράτι, Συνταξιούχος εκπαιδευτικός, 74χρονος
Vidcast: Face2Face
