Κουίζ: Πόσοι έλληνες πολίτες συγκινήθηκαν, ικανοποιήθηκαν ή, πολύ περισσότερο, πείστηκαν ακούγοντας χθες τον Πρωθυπουργό να υπόσχεται στο Λαύριο ότι θα χτυπήσει «τη γροθιά στο μαχαίρι» για να ξηλώσει τις παθογένειες του παρελθόντος;

Ελάχιστοι. Πρώτον, επειδή στο παρελθόν έχουν ακουστεί αναρίθμητες τέτοιες δεσμεύσεις, τόσο από την παρούσα κυβέρνηση όσο και από τις προηγούμενες, κι απ’ τη γροθιά δεν είδαν να ματώνει κανείς. Δεύτερον, επειδή όλες οι αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει από την πρώτη φορά Αριστερά έχουν οδηγήσει στην αποδυνάμωση, όχι την ενίσχυση των μηχανισμών: το δείχνει η Πολιτική Προστασία, το δείχνει η δύσμοιρη Πυροσβεστική. Τρίτον, επειδή ο Αλέξης Τσίπρας έχει χάσει εντελώς την αξιοπιστία του. Μόνο στην επικοινωνία διεκδικούσε ώς τώρα κάποιες επιτυχίες, αλλά τώρα έχει χάσει κι εκεί το παιχνίδι.

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά, που λέει κι ο μεγάλος μας τραγουδοποιός. Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι. Χώρια που εκείνα τα χαμόγελα και οι αγκαλιές της περιφερειάρχου δεν έδειχναν συνειδητοποίηση της σοβαρότητας και της κρισιμότητας της κατάστασης…

Ο Πρωθυπουργός υποστήριξε πως μόνο συλλογικά μπορούμε να αποτρέψουμε στο μέλλον παρόμοιες καταστροφές. Και θεωρητικά έχει δίκιο. Στην πράξη όμως κάνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν χάνει την ευκαιρία να επιτεθεί στην αντιπολίτευση, να μετατοπίσει τις ευθύνες, να καταγγείλει το «σύστημα» και τα «πολιτικά τζάκια». Να προκαλέσει και να διχάσει.

Η συλλογική δράση προϋποθέτει εμπιστοσύνη σε μια κυβέρνηση που δουλεύει και σε έναν ηγέτη που εμπνέει. Οι υποσχέσεις και τα συνθήματα δεν αρκούν πλέον. Χρειάζεται όραμα. Αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πια αργά.