Οι ζωές των άλλων

Είναι η δίψα για τα πέντε λεπτά δημοσιότητας. Το κρυφοκοίταγμα πίσω από τις κουρτίνες ενός κόσμου που δεν του ανήκει. Ο δανεισμός του κύρους χωρίς εξασφαλίσεις.

Ο πατέρας του Μέσι, ατάλαντος αλλά μικροκαμωμένος σαν το διάσημο βλαστάρι του, κατάφερε να αποκτήσει την ετερόφωτη διασημότητα. Ο πατέρας του Νεϊμάρ, ατάλαντος επίσης, έχει κερδίσει εκατομμύρια και φήμη μετατρέποντας σε μαριονέτα τον ακριβότερο ποδοσφαιριστή του κόσμου.

Ο πατέρας του δικού μας Σωκράτη Παπασταθόπουλου. Που χθες είχε την τιμητική του, με όλα τα αγγλόφωνα μέσα να αναπαράγουν τις δηλώσεις του για το ποδοσφαιρικό μέλλον του γιου του.

Οσα δεν είχε τολμήσει να πει ο αρχηγός της Γαλανόλευκης, όχι γιατί δεν μπορούσε αλλά γιατί δεν ήθελε, τα είπε ο πατέρας, κάνοντας ριφιφί στη δημοσιότητα.

Μίλησε για τον Σωκράτη και εκ μέρους του Σωκράτη. Ναι, είναι πατέρας. Η συγγενική σχέση μπορεί να του δώσει όμως το δικαίωμα να μιλά για τα σχέδια ενός ποδοσφαιριστή με διεθνή ακτινοβολία, που κάθε δήλωση, κάθε κίνηση, κάθε απόφαση μπορεί να προκαλέσει χιονοστιβάδες;

Ακόμα κι αν ο ίδιος ο παίκτης τον νομιμοποιεί, επιτρέποντάς του να μιλά εκ μέρους του, δεν μπορεί να υπεισέρχεται σε λεπτομέρειες για διαπραγματεύσεις με συλλόγους που έχουν εκατομμύρια ακολούθους, που οι μετοχές τους διαπραγματεύονται στο αμερικανικό χρηματιστήριο και κάθε λέξη μπορεί να προκαλέσει πανικό.

Ισως η αδήριτη ανάγκη να λουστεί με τα νάματα της δημοσιότητας τον κάνει απρόσεκτο. Ισως η ενδόμυχη σκέψη να του υπαγορεύει πως αν μιλήσει για τον πλουσιότερο και διασημότερο σύλλογο του κόσμου πιθανόν να ψηλώσει κι αυτός.

Χθες που θα γκούγκλαρε τον διάσημο γιο του θα αισθάνθηκε πως επιτέλους ανταμείφθηκαν και οι δικές του προσπάθειες, βλέποντας το όνομα και τις δηλώσεις του να αναπαράγονται με ρυθμό πολυβόλου.

Εστω κι έτσι θα έχει να λέει πως έκανε κι αυτός τη δική του διαδρομή στον χώρο του θεάματος.