Μετά την πρώτη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, το 2016, ο τότε απερχόμενος πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αναρωτιόταν σε ιδιωτικές του συνομιλίες μήπως είχε κάνει κάτι λάθος, μήπως το είχε παρατραβήξει, μήπως οι Αμερικανοί δεν ήταν έτοιμοι για τις μεταρρυθμίσεις που έκανε και προτιμούσαν να είναι βολεμένοι στα κουτάκια τους. Μετά τη δεύτερη νίκη του Τραμπ, την περασμένη εβδομάδα, οι φιλελεύθεροι Αμερικανοί αναρωτιούνται μήπως τελικά η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν ήταν μια αντίδραση σε όσα είχαν προηγηθεί, αλλά μια παρένθεση, μια ανωμαλία.

Το ‘φεραν έτσι τα ζάρια του Σύμπαντος και την εβδομάδα που επανεξελέγη θριαμβευτικά ο Τραμπ, πέθανε ο Γιάννης Μπουτάρης. Κι έτσι, εκεί που αναρωτιόμασταν αν ο κόσμος όπως τον ξέραμε τελειώνει, αν το μέλλον ανήκει στους ρατσιστές, τους δικτάτορες και τους ψεκασμένους, είπαμε όχι, δεν είναι έτσι, δεν μπορεί να είναι έτσι, δεν δικαιούμαστε να τα βάφουμε όλα μαύρα, γιατί είχαμε το προνόμιο και την τύχη να κυκλοφορεί ανάμεσά μας ένας άνθρωπος με το πείσμα, το τσαγανό, την ντομπροσύνη και τις αντιφάσεις του Μπουτάρη.

Πράγματι, από πολλές απόψεις ο Μπουτάρης ήταν το αντίθετο του Τραμπ. Ο ένας περιφρονεί, ο άλλος σεβόταν. Ο ένας διχάζει, ο άλλος ένωνε. Ο ένας είναι εγωπαθής και αλαζόνας, ο άλλος ήταν σεμνός και τον διέκρινε η αυτογνωσία. Ο ένας είναι σκοταδιστής, ο άλλος στήριξε το Gay pride και το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» παρά την κατακραυγή των συντηρητικών συμπολιτών του. Ο ένας «αρπάζει τις γυναίκες από το μ@@@@», ο άλλος είδε ένα βράδυ σε ένα μπαρ μια 19χρονη που έκλαιγε γιατί την είχε στήσει ο αγαπημένος της στα γενέθλιά της και της έστειλε μια τούρτα για να την παρηγορήσει (το διηγιόταν συγκινημένη η ίδια χθες στον τοίχο της).

Ο Τραμπ είναι οπαδός του απομονωτισμού, ο Μπουτάρης άνοιξε τη Θεσσαλονίκη στον έξω κόσμο. Ο Τραμπ πάτησε επί πτωμάτων για να φτάσει εδώ που έφτασε, ο Μπουτάρης αγκάλιαζε και τους αντιπάλους του. Ο Τραμπ ομνύει στο συμφέρον, ο Μπουτάρης χαρακτηριζόταν από ανιδιοτέλεια. Ο Τραμπ είναι ο άνθρωπος που θέλει να απελάσει μαζικά 11 εκατομμύρια μετανάστες, χωρίζοντας γονείς από τα παιδιά τους. Ο Μπουτάρης ήταν ο άνθρωπος που, όπως θυμίζει το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, αναγνώρισε τον Νοέμβριο του 2014 σε μια μνημειώδη ομιλία του ότι «η πόλη της Θεσσαλονίκης άργησε αδικαιολόγητα πολύ να σπάσει τη σιωπή της, όμως και σήμερα μπορεί να λέει ότι ντρέπεται για όσους δωσίλογους Θεσσαλονικείς συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, για όσους γείτονες καταχράστηκαν περιουσίες, για όσους πρόδωσαν εκείνους που προσπάθησαν να διαφύγουν».

Για τον Μπουτάρη, η ζωή είναι ένας τρύγος. Για τον Τραμπ, μια αρπαχτή. Παραδόξως, οι δύο άνδρες έχουν ένα κοινό σημείο: διδάσκουν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, την ανάγκη

και τη δύναμη της αντίστασης.

Τελευταία Νέα