Ενας Βαρουφάκης σε εκδοχή μπρουτάλ

Σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο Παύλος Πολάκης και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. «Ιστορία θα γράψουν οι παρέες» σημειώνει στην πρώτη ανάρτησή του για το τραπέζωμα και, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, η διαπίστωση είναι εύστοχη. Διότι αυτό που παρακολουθούμε ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι κόμμα· είναι μια παρέα κολλητών που κάνουν την πλάκα τους, όπως θα το έθεταν, πιστεύω, οι ίδιοι.

Με την προκλητική ανάρτησή του, ο Πολάκης απλώς ακολούθησε τη φύση του: όπως άλλοι πηγαίνουν στην τουαλέτα, όταν δέχονται το λεγόμενο κάλεσμα της φύσης, έτσι εκείνος μπαίνει στα social media και γράφει. Δεν νομίζω πια ότι κατέπληξε κανέναν με τη συμπεριφορά του. Είναι ο πρωτάνθρωπος των Σφακίων. Ετσι ήταν πάντα και έτσι παραμένει: ένας Νάρκισσος κατηγορίας Βαρουφάκη, χωρίς το ιδιωτικό σχολείο, το πανεπιστήμιο στο εξωτερικό και την πλούσια σύζυγο. Αν εξαιρέσεις αυτά, σε τι διαφέρει ο ναρκισσισμός τους; Στο κάτω κάτω, πρόκειται για πάθηση συχνότατη στην εποχή μας και δεν κάνει κοινωνικές διακρίσεις. Στον κόσμο του δάσους, αν μου επιτρέπετε τον μεταφορικό λόγο, ο ναρκισσισμός πλήττει εξίσου τις νεράιδες και τους ξυλοκόπους.

Το γελοίο και το ανοίκειο, όμως, στην υπόθεση ήταν η κάλυψη που προσέφερε ο Τσίπρας στον Πολάκη. Αυτή η κάλυψη ήταν ένας δημόσιος εξευτελισμός για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Υποχρεώθηκε να ασπασθεί και τη βλακεία και την υποκρισία. Γιατί, πείτε μου, τι άλλο είναι αν όχι βλακώδης η δικαιολογία ότι ο Πολάκης είχε κάνει τεστ και ήταν αρνητικός. Από τη στιγμή που, για όλους τους υπόλοιπους στο τραπέζωμα, δεν ίσχυε το ίδιο, ήταν σαν να μην είχε κάνει ποτέ τεστ ο Πολάκης. Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνει και το τελευταίο «τσογλάνι» (μετά συγχωρήσεως, αλλά αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Πολάκης για τους επικριτές του). Οσο για την υποκρισία, τίποτε δεν την εκφράζει καλύτερα από τη θέση του Τσίπρα ότι καλά έκανε ο Πολάκης, αλλά δεν έπρεπε να το διαφημίσει.

Επομένως, τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ είναι, στην πραγματικότητα, τα κουτσομπολιά μιας παρέας. Δεν υπάρχει πολιτική συνοχή μεταξύ του Πολάκη (που αναδεικνύεται σε ένα είδος Τραμπ του ΣΥΡΙΖΑ…) και του Τσίπρα, που υποτίθεται ότι θέλει να στρέψει το κόμμα περισσότερο προς την Κεντροαριστερά. Εκεί, πρυτανεύει η αφοσίωση στην παρέα.

Παρακολουθώντας, ωστόσο, πως ο Τσίπρας υποχρεώνεται να τρέχει διαρκώς πίσω από τον Πολάκη και να μαζεύει τις ζημιές, έπειτα από κάθε ναρκισσιστικό επεισόδιο του αγριάθρωπου, νιώθω τον πειρασμό της διαπίστωσης ότι, τελικά, τη μεγαλύτερη επιρροή στην πορεία της Αριστεράς στις μέρες μας την ασκούν οι ναρκισσιστές: παλιότερα ο Βαρουφάκης, τώρα ο Πολάκης.

Δεξιότερα, Κουροπάτκιν!

Να εξάρω τη σπάνια σεμνότητα του βουλευτή Κώστα Κυρανάκη της ΝΔ, ο οποίος απέφυγε τις επινίκιες δηλώσεις, μετά την ανακοίνωση της είδησης για το εμβόλιο της Pfizer. Να υπενθυμίσω ότι, προ δύο εβδομάδων, ο καλός βουλευτής είχε εκφράσει σε δριμύ ύφος την απογοήτευσή του για τη διεθνή (sic) επιστημονική κοινότητα, λόγω της καθυστέρησης στην παραγωγή του εμβολίου. «Το έχω πει πολλούς μήνες πριν» είχε δηλώσει με την αυστηρότητα του ειδικού που ξέρει για τι μιλάει, «θεωρώ ότι η επιστημονική κοινότητα έχει καθυστερήσει υπερβολικά και έχει σταθεί κατώτερη των περιστάσεων»! Οπως ήταν επόμενο, η δυσαρέσκεια Κυρανάκη έπεσε σαν κόλαφος στη διεθνή επιστημονική κοινότητα, η οποία αμέσως ανασκουμπώθηκε, στρώθηκε στη δουλειά και, ιδού, δεκαπέντε ημέρες αργότερα το εμβόλιο!

Να εξηγήσω ότι αστειεύομαι. Οχι ότι δεν είναι αμέσως αντιληπτό, αλλά οφείλω να το κάνω, προκειμένου να προστατεύσω τον ίδιο τον Κ. Κυρανάκη, στην περίπτωση που το διαβάσει. Διότι ένας αγέρωχος νέος, που νομίζει ότι είναι τόσο απλό να κρίνει τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να πιστέψει σχεδόν οτιδήποτε για τον εαυτό του…