Να πιάσεις το μήνυμα των καιρών που αλλάζουν και το συναίσθημα που διψάει να νιώσει ο κόσμος. Να το κάνεις με τις πιο σκληρές εικόνες, την πιο ρεαλιστική αφήγηση και την πιο γλυκιά μελωδία. Και όλο αυτό να το μεταφέρει η πιο σπουδαία φωνή, ίσως στην πιο ωραία στιγμή της. Συμβαίνει μόνο μία φορά. Ηταν το «In the Ghetto», σύνθεση του Μακ Ντέιβις, από τον Ελβις Πρίσλεϊ.

Η χρονιά, το 1969. Η κοινωνία σε αναβρασμό. Οι πολιτικές δολοφονίες, οι συνωμοσίες, ο πόλεμος του Βιετνάμ έσβηναν σιγά σιγά την αισιοδοξία που είχαν φέρει μαζί τους τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας.

Τα τραγούδια διαμαρτυρίας είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους, η Τζόαν Μπαέζ είχε δημιουργήσει μια σχολή και έναν κύκλο στον οποίο είχε συστήσει και τον Μπομπ Ντίλαν, καθώς μια καινούργια μουσική πραγματικότητα ανέτελλε σε συνάρτηση με τον εποχή και την κοινωνία. Πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας γίνονταν παντού, είχαν τα δικά τους τραγούδια, αυτά που περνούσαν το μήνυμα.

Οι αγώνες για τα κοινωνικά δικαιώματα που είχαν φουντώσει και το κλίμα που είχε δημιουργηθεί επηρέασαν τον Μακ Ντέιβις, που έγραφε τραγούδια για την εταιρεία Boots Entertaiment της Νάνσι Σινάτρα. Ηταν άλλωστε από τους δραστήριους καλλιτέχνες και στην πορεία θα τον συναντήσουμε σαν τραγουδιστή της κάντρι, ηθοποιό και για ένα φεγγάρι τηλεοπτικό αστέρα. Από τα επιτεύγματά του όμως ξεχωρίζουν τα τραγούδια που έγραψε – και ειδικά αυτά που είπε ο Ελβις, όπως το «A Little Less Conversation», το «Memories», το «Don’t Cry Daddy».

Το «In the Ghetto» γεννήθηκε από την ίδια την εποχή. Και στους στίχους του καταγράφει τη σκληρή πραγματικότητα, μιλώντας για τη δυστυχία τού να μεγαλώνει ένα παιδί στο γκέτο και για την προκαθορισμένη μοίρα του. Για τον φαύλο κύκλο της φτώχειας. Γι’ αυτό και ο Μακ Ντέιβις ήθελε να γράψει ένα κομμάτι με τίτλο «Φαύλος Κύκλος» («Vicious Circle»), ιδέα που τελικά εγκατέλειψε. «Μα, φαντάζεστε ότι ήταν εύκολο να βρω ρίμα που να ταιριάζει;» είπε, μιλώντας πριν από μερικές εβδομάδες σε μία από τις εκδηλώσεις για τα 35 χρόνια από τον θάνατο του Ελβις, στο Μέμφις του Τενεσί.

Η στιγμή ήταν σημαδιακή. Ο Ελβις, έχοντας κάνει το περίφημο comeback του ’68, είχε πάρει την απόφαση να αφήσει πίσω του το εξαντλητικό πρόγραμμα που είχε κάνοντας δύο ταινίες και δίσκους μέσα στη χρονιά και να επιστρέψει στη μουσική. Τη μεγάλη του αγάπη, σοβαρά και με όλη του την ψυχή.

Επιστρέφει έτσι στα μέρη του, στο Μέμφις, και ηχογραφεί. Από εκείνα τα Memphis Sessions προέκυψαν αξεπέραστα κομμάτια – «Suspicious Minds», «Kentucky Rain» και «Don’t Cry Daddy» ανάμέσα σε αυτά. Και το «From Elvis In Memphis» του 1969 είναι αναμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους δίσκους του. Ελβις συγκινητικός, μοναδικός, σόουλ! Το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ δεν είναι άλλο από το «In the Ghetto».

Οσο και αν ο Ελβις ενθουσιάστηκε από την πρώτη στιγμή που το άκουσε, υπήρχαν και εκφράστηκαν από το περιβάλλον του επιφυλάξεις για το αν θα έπρεπε να πει ένα πολιτικό και κοινωνικό τραγούδι. Τέτοια θέματα δεν εγγυώνται επιτυχία. Το κοινό θα περίμενε από τον Ελβις μια ερωτική μπαλάντα, όχι ένα τραγούδι για τα γκέτο του Σικάγου. Ο Ελβις πήρε μόνος του την απόφαση. Και είπε το τραγούδι. Και συμφώνησαν όλοι πως δεν γινόταν να μην ακουστεί έτσι – αφού προηγουμένως πέρασαν μερικά λεπτά ώστε να μπορέσουν να συνέλθουν από τη συγκίνηση.

Μπορεί κανείς να μην το είπε όπως ο Ελβις, αλλά αρκετές ερμηνείες ξεχώρισαν. Ο Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ, ο οποίος είχε την πρώτη επιλογή πριν από τον Ελβις, το είπε τελικά έπειτα από αυτόν. Ο Νικ Κέιβ – μεγάλος φαν του Ελβις άλλωστε – είχε κι αυτός το δικό του «In the Ghetto», αλλά και η Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ το τραγούδησε μαζί με τον μπαμπά της πριν από μερικά χρόνια, με λίγη βοήθεια από την τεχνολογία.