Ο Ερβέ Σεντέιγ είναι ο Φιλίπ Σολέρς, ο πάπας της γαλλικής διανόησης· ο Αρμάν Μπρεάλ είναι ο Ρολάν Μπαρτ, ο πρίγκιπας της σημειολογίας· ο Στριχ-Μεγιέρ είναι ο Κλοντ Λεβι-Στρος, ο κορυφαίος των δομικών ανθρωπολόγων. Επίσης, ο Σερνέρ παραπέμπει στον Μισέλ Φουκό, τον φιλόσοφο του «ομαλού» και του «ανώμαλου», του σωφρονισμού, της τρέλας και της σεξουαλικότητας· ο Λοζέν στον Λακάν, τον μετρ της ψυχανάλυσης· ο Σαϊντά στον Ντεριντά, τον άρχοντα της αποδόμησης· ο Ντιμπρέιγ στον Σαρτρ, το πρότυπο του οργανικού διανοούμενου· ο Τζέρι Σάλτζμαν στον Φίλιπ Ροθ, τον πιο καλλιεργημένο αμερικανό υπονομευτή των γαλλικών και εβραϊκών συμπλεγμάτων. Απέναντί τους, δύο έξυπνες γυναίκες: η φοιτήτρια Ολγκα Μόρενα που φθάνει από την Ανατολική Ευρώπη στο Παρίσι με υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές και τους γνωρίζει έναν έναν, και η ψυχαναλύτρια Ζοέλ Καμπαρίς που τους ειρωνεύεται στο ημερολόγιό της. Πρόκειται για τις λογοτεχνικές περσόνες της Τζούλιας Κρίστεβα, που το 1990 μεταμφιέζει όλα αυτά τα ιερά τέρατα σε πρωταγωνιστές του μυθιστορήματός της Οι Σαμουράι (Γκοβόστης, μτφ. Κατερίνα Κολλέτ).

Εχουν περάσει 20 χρόνια από τότε, ωστόσο το βιβλίο αυτό διαβάζεται μονορούφι καθώς αφηγείται την τελευταία αναλαμπή του γαλλικού πνεύματος μέσω μιας παρέα, στοχαστών που ανέδειξαν το άλλο νόημα των πραγμάτων. Είναι η παρέα της Κρίστεβα που ερχόμενη από τη Βουλγαρία το 1965, εντάχθηκε στη συντακτική ομάδα του περιοδικού «Τel Quel», παντρεύτηκε τον Σολέρς, έγινε ηγερία του γαλλικού στρουκτουραλισμού, ενεργή ψυχαναλύτρια από το 1975 και εντέλει καθηγήτρια και διευθύντρια σπουδών Γλωσσολογίας, Σημειολογίας και Λογοτεχνίας στο ανοιχτόμυαλο παρισινό Πανεπιστήμιο του Ζυσιέ (Ρaris VΙΙ). Εκεί, στο γραφείο της, ένα σκοτεινό απόγευμα του 2000 μού έγραψε σε ένα κίτρινο χαρτάκι με τετραγωνάκια τα κλειδιά για την αποκρυπτογράφηση των σαμουράι του βιβλίου της. Οπως η παλιά ιαπωνική ελίτ που διακρινόταν στην τέχνη του πολέμου αλλά και την ποίηση, έτσι και οι δικοί της ήρωες συγκρούονται με το κατεστημένο και μεταξύ τους, αγαπούν, υποφέρουν και γράφουν, γνωρίζουν την Κίνα (εξαιρετικά ενδιαφέρουσες οι αντιπαραθέσεις τους στο μυθιστόρημα), εργάζονται στη Νέα Υόρκη, και γίνονται ο καθρέφτης μιας γενιάς που βίωσε συνδυαστικά τον πυρετό των κορμιών και τον πυρετό των ιδεών.

Η Τζούλια Κρίστεβα δεν έγινε γνωστή από τους Σαμουράι κι ας προκάλεσαν θόρυβο. Το θεωρητικό έργο της για τις νέες αρρώστιες της ψυχής, για την κατάθλιψη και τη μελαγχολία, για τη γυναικεία ευφυΐα, τον φεμινισμό, τον εθνικισμό, την ετερότητα, την ανάγκη για πίστη, την πολιτισμική κριτική κ.ά., μεταφρασμένο ευρέως στην Ελλάδα, επισκίασε τα τέσσερα μυθιστορήματά της που γεννήθηκαν μετά τα 49 της. Και όμως σε αυτά τα ημιαυτοβιογραφικά βιβλία που είναι γραμμένα σαν ψυχολογικά θρίλερ ιδεών, περνούν συνοπτικά οι βασικές απόψεις της, εκλαϊκευμένες, εύπεπτες αλλά και πολύ ερεθιστικές. Με αφορμή λοιπόν τη διάλεξη που θα δώσει την ερχόμενη Πέμπτη στην Αθήνα (Μegaron Ρlus) για τη «Γυναίκα στην ψυχανάλυση», θα είχε ενδιαφέρον να τα διαβάσει κανείς. Ο Γέρος και οι λύκοι (Εκδ. Μάγια) αναφέρεται στην πίστη, την ιδεολογία και την πολιτική· οι Εμμονές (Πατάκης) μιλούν για τη μητρότητα, τη μοναξιά, τη γυναικεία φύση, την κοινωνική διαστροφή, ενώ το αλληγορικό Φονικό στο Βυζάντιο (Πατάκης) όπου πρωταγωνιστεί και η Αννα Κομνηνή, αναστοχάζεται τις νέες σταυροφορίες του 21ου αιώνα και τη βία απέναντι στο «άλλο».