«Για να ορθοποδήσει ένα πανεπιστήμιο, πρέπει η ομάδα πίσω από αυτό να λειτουργεί σωστά. Στα περισσότερα αμερικανικά πανεπιστήμια η συλλογικότητα είναι βασικό συστατικό επιτυχίας. Κάτι που θα πρέπει να ισχύσει σε μεγαλύτερο βαθμό και στην ελληνική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση»
Είναι ο μοναδικός Έλληνας πρόεδρος σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Ο δρ Κωνσταντίνος Παπαδάκης από το 1996 κρατά τα ηνία του Πανεπιστημίου Ντρέξελ, στη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Το όνομα του Έλληνα επιστήμονα συνδέθηκε
ΑΝΕΛΑΒΕ
το Πανεπιστήμιο με τεράστια χρέη και το έβαλε στη λίστα με τα καλύτερα ιδρύματα
με το συγκεκριμένο ίδρυμα, καθώς κατάφερε να το αναβαθμίσει και να το «σώσει» από τη χρεοκοπία.
«Η πορεία μου στην Αμερική δεν ξεκίνησε ακαδημαϊκά. Οι σπουδές μου στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ μου άνοιξαν τις πόρτες για καλές θέσεις σε μεγάλες εταιρείες και εργοστάσια ηλεκτρικής ενέργειας. Επί 15 χρόνια ασχολήθηκα με τη διοίκηση επιχειρήσεων, όταν αποφάσισα να μεταφέρω την εμπειρία μου στον χώρο της εκπαίδευσης», λέει στα «ΝΕΑ» ο Έλληνας πρόεδρος του Πανεπιστημίου Ντρέξελ, δρ Κωνσταντίνος Παπαδάκης.
Στην 89η θέση
Σήμερα, το Πανεπιστήμιο Ντρέξελ βρίσκεται ανάμεσα στα πιο δημοφιλή της Αμερικής, μπαίνοντας για πρώτη φόρα από τότε που ιδρύθηκε (δηλαδή το 1891) στη λίστα με τα καλύτερα πανεπιστήμια, κατακτώντας την 89η θέση ανάμεσα σε 3.500 αμερικανικά 
«Μας πήρε 12 χρόνια για να βάλουμε το Ντρέξελ στον χάρτη με τα πιο δημοφιλή πανεπιστήμια. Κι αυτό γιατί η πορεία του μέχρι το 1995 ήταν καθοδική. Τα οικονομικά προβλήματα ήταν μεγάλα, καθώς ο αριθμός των σπουδαστών είχε μειωθεί κατά πολύ, η ποιότητα φοιτητών και διδασκόντων δεν ήταν καλύτερη, ενώ τα κτίρια “φώναζαν” για άμεση συντήρηση», επισημαίνει. Συμπληρώνει μάλιστα ότι τα προβλήματα ήταν τόσο μεγάλα, που το Διοικητικό Συμβούλιο είχε αποφασίσει να «πουλήσει» κάποια τμήματα σε άλλα πανεπιστήμια. Αυτά τα προβλήματα κλήθηκε να λύσει όταν ανέλαβε πρόεδρος το 1996 ο κ. Παπαδάκης. «Τον πρώτο χρόνο τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Με βοηθούς το μάρκετινγκ, τις διαφημίσεις, αλλά και τη βελτίωση της ποιότητας των σπουδών που πλέον παρείχαμε, καταφέραμε να προσελκύσουμε τους φοιτητές», σημειώνει. Ακόμη και περικοπές σε προσωπικό αναγκάστηκε, όπως λέει, να κάνει. «Έγινε αξιολόγηση και κρατήσαμε τους καλύτερους. Καθαρίσαμε- όπως λέμε στην Ελλάδα- από τη “σαβούρα”. Άλλωστε, από τα 150 άτομα που χρειάστηκε να φύγουν, οι περισσότεροι κατείχαν υψηλές θέσεις και καρέκλες που στην πράξη δεν είχαν καμιά χρησιμότητα».
Σήμερα το Ντρέξελ έχει 11 πανεπιστημιακές σχολές, μεταξύ των οποίων είναι η Ιατρική, η Νομική και η Πολυτεχνική Σχολή. Παράλληλα οι σπουδαστές από 7.500 που ήταν το 1995, αυτή τη χρονιά έφτασαν τους 21.000. Σε αυτούς θα πρέπει να προστεθούν και οι περίπου 13.000 διαδικτυακοί φοιτητές. «Κάθε χρόνο μπορούμε να δεχθούμε 2.500 νέους σπουδαστές, για τις αντίστοιχες θέσεις όμως παίρνουμε 27.000 αιτήσεις».
Στην ερώτηση εάν αυτό είναι εύκολο να συμβεί στην Ελλάδα, απαντά: «Με τις υπάρχουσες συνθήκες που λειτουργούν τα ελληνικά πανεπιστήμια, είναι δύσκολο. Θα πρέπει να γίνουν αλλαγές προκειμένου να ορθοποδήσουν οικονομικά, αλλά και να κερδίσουν ακόμη περισσότερο σε κύρος», επισημαίνει.
Ο συναγωνισμός ανάμεσα στα πανεπιστήμια, όπως προσθέτει, είναι το Α και το Ω. Αυτός είναι που κάνει τα αμερικανικά να δουλεύουν καλύτερα. «Ιδιωτικά και δημόσια προσπαθούν να κερδίσουν σπουδαστές, αυτό όμως τα κάνει ακόμη καλύτερα, αφού μπαίνουν στη διαδικασία να προσέξουν περισσότερο την ποιότητα των μαθημάτων τους, την κτιριακή τους υποδομή και το προσωπικό. Κι ενώ κάποιοι θα βιαστούν να πουν ότι τα ιδιωτικά υπερτερούν των κρατικών, κάνουν λάθος αφού τουλάχιστον η αμερικανική κυβέρνηση ενισχύει τα κρατικά. Αυτό θα πρέπει να ισχύσει και στην Ελλάδα».
Δεν είναι όμως, σύμφωνα με τον δρα Κωνσταντίνο Παπαδάκη, η μόνη «πληγή» του ελληνικού πανεπιστημίου. «Η πολιτική δεν έχει θέση στις πανεπιστημιακές αίθουσες, ούτε όταν αυτή εκφράζεται από τους διδάσκοντες ούτε από τους διδασκόμενους». Συμπληρώνει μάλιστα ότι βασικό στοιχείο του πανεπιστημίου που διευθύνει είναι η ασφάλεια. «Οι σπουδαστές πληρώνουν δίδακτρα περίπου 20.000
ευρώ τον χρόνο. Εκτός λοιπόν από ποιότητα στα μαθήματα, απαιτούν και ασφάλεια. Αγαθό που στην Ελλάδα δεν εξασφαλίζεται, αφού το πανεπιστημιακό άσυλο είναι ισχυρό», υποστηρίζει.
Οι τρεις «πληγές» των ΑΕΙ
Σύμφωνα με τον δρα Κωνσταντίνο Παπαδάκη, το ελληνικό πανεπιστήμιο θα πρέπει να απαλλαγεί από καταστάσεις που το κρατούν, όπως λέει, δέσμιο
Η μη ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων Οι πολιτικές παρατάξεις που έχουν μπει για τα καλά στην πανεπιστημιακή ζωή Το πανεπιστημιακό άσυλο που δεν εγγυάται την ασφάλεια καθηγητών και φοιτητών
